Patrick Van Caeckenbergh noemt zijn tentoonstelling een ‘vruchtbare ruïne’. Of zijn piramidale constructie met talloze speelkaartluikjes ruïneus kan worden genoemd, weet ik niet. Misschien kun je je eraan ruïneren want het is eigenlijk een soort van flipperbak. Denk ik. Je kiest een luik – in gedachten want aankomen mag niet – en laat daar een denkbeeldige kogel in los. Die valt door een – onzichtbaar en wellicht al even denkbeeldig – labyrintisch buizenstelsel op een platform, waar hij dan naar een van de gaten rolt die leiden naar de basketbalnetjes die zijn bevestigd aan de buitenkant van de tafel onder het platform. Zwaartekracht en toeval verdelen de toebereidselen van het lot – maar de wegen van deze op vruchtbaar-ruïneuze wijze vormgegeven contingentie blijven natuurlijk ondoorgrondelijk.
Van Caeckenbergh is een verzamelaar, encyclopedist en fantast. Zijn tentoonstelling in het Museum M te Leuven is een superbazaar, volgestouwd met de hersenspinsels en fortuïte trouvailles van een prettig gestoorde pereciaan. Poëtisch zullen sommigen zeggen, en ik kan ze daarin wel volgen – al is dat adjectief natuurlijk als vlag die vele ladingen dekken kan al veel te vaak misbruikt.
