Het is bij zo’n zandfort aan de waterlijn onmogelijk om niet de associatie te maken met de voorspelde stijging van de zeespiegel. Deze zorg zal de volgende generaties wellicht – of mogelijk? – meer bezighouden dan het dieet van Bart De Wever de huidige, of dan de kwestie of, in Thuis, Femke inderdaad zwanger is van notaris Peter en niet van haar halfbroer Rafaël. Het is nog maar de vraag of het artificiële ophogen van onze stranden de verwachte vloed zal kunnen tegenhouden. Dit ongemakkelijke denken bekruipt me wanneer ik een kind een zandkasteel zie bouwen. Het tij vult de eerste gracht, knaagt de eerste omwalling aan, ondermijnt uiteindelijk het hele fort.
Kunnen wij wel iets ánders zeggen dan: Après nous le déluge? Zijn er niet ook problemen die gewoonweg niet te overzien zijn? Moeten wij niet te allen tijde ook als het kind proberen te zijn en – tegen beter weten in – zandkastelen blijven bouwen?
