driekleur 90

Voor de duizendste keer herlees ik de houten bordjes, rode, gele, groene, die de verschillende rondwandelingen aangeven waar het weggetje zich vertakt in een aantal voetpaden. Ik neem het steilste, het mijne, dat me al vier jaar toegang verschaft tot het voorrecht buiten te wonen, hoog, alleen. Maar nu ben ik bang. 
Dagen later denk ik weer aan die angst.
Aanvankelijk was er geen shock maar een waarneming vol afgrijzen, waar mijn kritische vermogens, die zich gewoonlijk tegen mijn angst keren, aan meededen en mee instemden. Of mijn gezonde verstand, dat geweld werd aangedaan. Een beschouwende angst, die met zwarte helderheid de situatie overzag, erbij paste.

Guido Morselli, Dissipatio H.G. De verdamping van de menselijke soort, 15