dinsdag 12 mei 2020

scherf 2


Dubbel gevoel

Wie kent niet dat dubbele gevoel, opgelopen tijdens de coronacrisis? Het heeft iets tsjeverigs, iets enerzijds-anderzijdsachtigs.  

Enerzijds proberen we zo empathisch mogelijk te beseffen – voor zover we zelf niet rechtstreeks op de een of andere manier getroffen zijn want dan is die empathie niet van doen – hoe erg het voor vele tijdgenoten is: mensen die opgenomen worden, op de intensive care belanden, sterven. Of terug naar huis mogen, we kennen ondertussen de parameters vanbuiten. Of mensen die een dierbare hebben moeten laten gaan. Of mensen die in de zorg staan: verpleegsters, dokters, ambulanciers. Of mensen die de vitale functies in onze samenleving draaiende hebben gehouden. Buschauffeurs, vuilnisophalers, caissières. Het is voor al die mensen geen lachertje geweest – vaak heb ik mij ongemakkelijk gevoeld, om niet te zeggen schuldig, wanneer ik wandelend of fietsend en van de vele weken prachtig weer genietend met het werk van deze mensen werd geconfronteerd of aan hun lijden moest denken. Velen hebben dat ongemak van zich afgezet door witte lakens uit het raam te hangen of door om acht uur ‘s avonds te applaudisseren.

Maar er is ook dat anderzijds. 

Anderzijds is er toch ook, onmiskenbaar, die zalige herbronning, het doorgedrongen besef dat dat ‘normale leven’ toch niet zo normaal is. We genoten van de stilte, ademden de zuivere lucht in, zagen geen chemtrails in het zwerk, ondervonden dat we veel dingen niet kochten en eigenlijk ook niet zo heel erg nodig hebben, beseften hoe kostbaar sociale omgang is, mochten de genoegens ervaren van het wandelen in een verstilde stad – enzovoort. Vele parameters werden bijgesteld, talrijke – vaak afgestompte – voelsprieten herijkt. Verrijkt. En kijk, we vinden het jammer dat de quarantaine aan het aflopen is. Wie weet, durven we al stilletjes te denken, komt er in de zomer een terugval en krijgen we nog een paar van die weken. Maar dat zeggen we niet natuurlijk, of toch niet – vanwege die empathie – hardop.

Het is een dubbel gevoel. Maar denk eens goed na. Denk eens na over hoe het ‘normale leven’ voelt. Of als je het nog niet zo hebt aangevoeld, doe het dan voortaan. Bij zowat alles wat we in het ‘normale leven’ doen, hebben, zijn… past dat dubbele gevoel: het is altijd ten koste van iets wat elders verloren gaat. Rien ne se perd, rien ne se crée. Bij zowat alles komt verbranding, uitbuiting, roofbouw, transport kijken. We leven totaal verkeerd. We zouden eigenlijk een veel ruimere stolp nodig hebben om dat allemaal recht te zetten en te ‘normaliseren’, zij het dan op een veel grotere schaal. Kunnen we met dát ongemak, met díe schuld leven? Neen. Maar we kunnen er wel eens aan denken. Corona zelf is welbeschouwd niet méér dan een symptoom van een veel omvattender ziekte.

200511