190529
Ik voel de neiging iets te schrijven over de relatie tussen de politiek
en de media, omdat ik ervan overtuigd ben dat daarin al een groot deel van de
verklaring ligt voor de opgang van extreemrechts (tegenwoordig ‘rechts’ genoemd
door de N-VA-kopstukken, die zichzelf centrumrechts noemen, wat de doorbraak
van het cordon sanitaire lijkt voor te bereiden), maar ik waag het er
niet op. De materie is te ingewikkeld, ik vrees dat ik er niet in zou slagen om
wat niet meer is dan een intuïtie in een sluitende argumentatie om te zetten.
En dan lees ik in Donau van Magris de passage die hij wijdt aan Georg
Lukács. ‘Wenen,’ schrijft Magris, ‘is de stad van het postmoderne, waar de
werkelijkheid moet wijken voor het schouwspel dat zij biedt en voor het
uiterlijke voorkomen’. Vandaag ontvangt de burgemeester, die als
kandidaat-minister-president en voorzitter van de grootste partij, ook al heeft
die partij ferm verloren, een Vlaamse regering poogt samen te stellen, de
andere partijvoorzitters. Hij heeft voor allen een cadeautje, dat hij
natuurlijk pas afgeeft als hij weet dat de camera’s hem in het vizier hebben.
Het is met andere woorden een zorgvuldig voorbereid toneeltje. Zo geeft hij
Gwendolyn Rutten, die pas een nieuwe en erg grote bril heeft aangeschaft, een
flacon met een brilreinigingsmiddel. De voorzitters hebben het inmiddels
begrepen en zorgen ervoor dat ze ook cadeautjes meebrengen naar het overleg. De
pers springt er gretig op – het is een welkom middel om te verhullen dat er
eigenlijk geen nieuws te rapen is want de politici houden de lippen stijf op
elkaar. De Standaard Online heeft al een overzicht gemaakt van de uitgewisselde
cadeautjes. ‘De schouwspel-cultuur schijnt het idee van de revolutie te hebben
vernietigd.’ (Magris) * Mijn boekenkoopverslaving heeft vandaag opgeleverd: Herinneringen
aan de toekomst van Siri Hustvedt (omdat ik mij een uitermate lovende
commentaar erop meen te herinneren op Facebook van iemand wiens oordeel ik
ernstig neem), en Er is geen daar daar van Tommy Orange (omdat de quotes
op de flap werkelijk uitermate lovend zijn en ik me altijd graag laat verrassen
door een auteur die voor mij totaal nieuw is). *
