De locatie – ergens op een heuveltop vlakbij het Loch
Lomond in Schotland – is spectaculair;
het uitzicht is, zoals het cliché het wil maar vooral omdat het voor
Polderjongens als ons hoogst ongewoon is, adembenemend;
de atmosferische omstandigheden ogen, met al dat wolkengedreig, dramatisch. Maar als foto is dit niet
bepaald een hoogstandje. Zonder de zwarte figuur zouden we hier naar niet veel
meer dan een banale landschapsfoto zitten kijken.
Toch neem ik de foto op in mijn selectie. Ik heb daar
zo mijn redenen voor. Foto’s kunnen een persoonsgebonden waarde hebben. Zij
kunnen een welbepaalde, eventueel dierbare, herinnering helpen vast te houden.
Zij komen, naarmate de jaren verstrijken, als iets duurzaams in de plaats te
staan van een herinnering die, zoals dat met herinneringen wel meer gebeurt,
stilaan vervaagt, uitgewist wordt door de tijd en door de bergen van nieuwe
herinneringen – indrukken, ervaringen, allerlei vormen van informatie – die
zich erbovenop opstapelen. En ja, dan kan het nuttig zijn een beeld over te
houden van wat op een bepaald moment belangrijk was.
Ik hoef hier niet te vertellen wat ik op dit beeld zie, waarom deze foto –
die op zich, ik herhaal het, misschien wel mooi maar dan toch niet zo bijzonder
is – voor mij belangrijk genoeg is om in dit overzicht te worden opgenomen. Dat
behoort tot mijn privacy. Ik kende die zwarte figuur. We waren samen aan de
beklimming begonnen. Het was een steil en moeilijk pad. Het had op de een of
andere manier een belang, wie er als
eerste boven zou komen. Het was een eenmalige gebeurtenis. Er was een
voor en een na – waar die beklimming als een waterscheiding tussen staat.
En ja, dan zou ik wel willen weten of deze foto die
zwarte figuur evenveel zou zeggen. Ik kan het hem jammer genoeg niet vragen.
Schotland, Loch
Lomond – 070727
