woensdag 12 december 2018

afscheid van mijn digitaal bestaan 97


voor deze rubriek selecteer ik de beste stukken die op deze blog zijn verschenen

12 juni 2006

ACTEUR

Hoe onthoud je films? Velen – en misschien heb ik een foute indruk maar het zijn naar mijn gevoel vaak vrouwen – noemen eerst en vooral de namen van de hoofdrolspelers. Ze catalogiseren ‘rolprenten’ op basis niet van chronologie, regisseur, genre of scenario maar van acteurs. Weet je nog, Tippi Hedren met achter haar die zwarte vogels op het klimrek? Of die slotscène op dat vliegveld, met Humphrey Bogart en Ingrid Bergman…? Ik zie het niet zo. Acteurs zijn in de eerste plaats de rol die ze spelen, dan pas het individu dat ze zelf, búiten de film, zijn – of eventueel ook nog zijn. Het sterrendom laat mij totaal onverschillig. In zekere zin bestáán acteurs niet buiten de rol die ze spelen, en dus ook niet buiten de film. Ik ervaar het altijd, op een haast primitieve manier, als een anomalie dat ze in meerdere films opduiken. De Gérard Depardieu in Les Valseuses heeft voor mij niets te maken met de Depardieu in om het even welke van de zevenhonderd andere films waarin hij te zien is. Wanneer die indruk wél overheerst, wanneer de acteur vóór de rol kruipt die hij in deze of gene film speelt of zichzelf persifleert of zich aan cabotinage bezondigt, heb je meestal te doen met een slechte acteur of toch zeker met een slechte acteerprestatie. Of met een typetje. Denk aan Meryl Streep, Julien Schoenaerts of Louis de Funès. Schitterend dan weer is de acteur die precies dit effect van te grote, vaak op tics gebaseerde herkenbaarheid, overstijgt: Bourvil bijvoorbeeld, die er in Le Cercle rouge in slaagt om de Bourvil van La Grande Vadrouille níet voor de geest te roepen. Dat zijn wellicht de beste acteurs: zij die én een typetje kunnen zijn, én bij machte een rol te spelen waarin zij dat typetje doen vergeten. Gérard Depardieu is maar in één film Obelix. Een mindere acteur zou een dergelijke karikatuur altijd met zich meedragen.