190228
Gekeken naar een portret van James Nachtwey, onder de
titel War Photographer. De documentaire dateert van 2001. De gebeurtenis
waarmee Nachtwey definitief internationaal doorbrak, 9/11, zit er dus
nog niet in. Ik heb moeite met de figuur, en met oorlogsfotografie in het
algemeen. Nachtwey treedt op als een soort van zenboeddhist, zeer bedachtzaam,
zeer ingehouden, haarlok voortdurend perfect in bedwang, voortdurend aandachtig
kijkend met donkere ogen achter halfgeloken oogleden. Knappe kop, sierlijk
bewegend op het strijdtoneel. Op zijn camera is een tweede cameraatje
bevestigd, zodat je voortdurend ziet wat hij ziet en wanneer hij afdrukt. Hij
komt bijzonder dicht bij zijn onderwerpen, met wie hij eerst een
vertrouwensband heeft gesmeed. Je kunt bedenkingen hebben bij dit soort
persoonlijkheid, bij de – allicht aan de stiel inherente – cultus van een soort
van heroïek (weinig oorlogsfotografen bereiken een gezegende leeftijd), maar
wat een prachtige foto’s zijn hiervan het resultaat! Als het Nachtweys
bedoeling is om de gruwel en zinloosheid van honger en oorlog over te brengen
naar een breder publiek – ook al is dat een select clubje op een vernissage in
een chique New Yorkse galerie waar de fotograaf wordt gefêteerd –, wel, dan is
hij daar zeker in geslaagd. (Wel benieuwd of hij ondertussen al op digitaal is
overgeschakeld!) * Moonlight (2017) van Barry Jenkins, over het harde
leven van zwarte pubers in Amerika (ras, seksuele geaardheid, wat te doen in
het leven…) heeft mij niet aangegrepen. De contrasten en effecten liggen er, op
het karikaturale af, te dik op. De verdwenen vader, de verlopen moeder, de
zoektocht naar een vaderfiguur, de pesterijen op school, de confrontatie met
bestiale seks, de harde wetten van de stedelijke jungle, het
glittermaterialisme, de bittere realiteit van de economische noodwendigheden…
De film loopt traag, ik kon er mijn aandacht niet bij houden. * (…) * Nu ik mijn
bespreking van Tuin, as, geschreven in 1991, heb ingescand en op de
blog geplaatst, lijkt het me een goed idee om me eens systematisch aan het
digitaliseren en op het net plaatsen van de voornaamste teksten uit mijn
archief te begeven. Kwestie dat die stukken, die toch vaak nog altijd het lezen
waard zijn, daar niet voor altijd in een map begraven blijven en straks samen
met mij zullen verdwijnen. Ik was het trouwens vergeten dat ik die recensie
geschreven had! * (...) *
