woensdag 13 november 2019

LVO 59



Wat heb ik eigenlijk over mijn ouders geweten? Heb ik hen ooit gekend?

Telkens ik over die vraag nadenk, moet ik denken aan de dag dat mijn vader definitief vertrok en daarmee een punt zette achter zesentwintig jaar huwelijkse staat. Een deerniswekkend tafereel was het, ik heb het zelf met lede ogen aanschouwd want ik was erbij en werd er niet van afgeschermd.

De schaarse bezittingen waarvan mijn vader geen afstand kon nemen en die hij op zijn reis niet nodig zou hebben, waren al in een krat vooruitgestuurd naar het oord waar hij nog bijna drie decennia zou wonen. Zijn handbagage wachtte in een rugzak op de tafel waaraan met afnemende frequentie feestmaaltijden waren aangericht, waarop ik vele uren had gespeeld en huiswerken had gemaakt, en waaronder ik, toen ik nog heel klein was, wegkroop en een primitieve geborgenheid zocht. Tegen een stoel wachtte zijn wandelstok, beslagen met metalen, kleurig geëmailleerde souvenirschildjes uit diverse pelgrimsoorden.

Ik herinner mij het ijzige uitblijven van een gesprek. De beslissingen waren genomen, de maatregelen getroffen. Het vertrek was nakende. Ik wist op dat ogenblik niet dat ik die man nog slechts vier keer zou zien: drie keer levend en één keer dood.

Omdat hij daar, vanwege zijn gebrekkige gezichtsvermogen, moeite mee had, vroeg Fernand aan Cécile om een laatste keer zijn teennagels te knippen. Dat had zij altijd voor hem gedaan. Dat was iets vanzelfsprekends geweest, zoals zij ook lange tijd mijn nagels had helpen knippen – totdat ik daar zelf voor kon instaan. Het antwoord op haar voor de hand liggende vraag – want teennagels blijven groeien, ja, naar verluidt zelfs tot een eind na de dood – bleef hij schuldig. ‘We zullen wel zien,’ zei hij.

Mijn moeder knipte dus de teennagels van de man met wie zij op dat moment in een echtscheidingsprocedure verwikkeld was, en dergelijke procedures waren toen, in 1979, nog opzienbarend en omslachtig.

En dan vertrok hij. Naar Italië. Hij vond dat er minstens een bergketen moest liggen tussen zijn verleden en de tijd die hem in dit leven nog restte.



(wordt vervolgd)
Lees hier LVO vanaf het begin