DADERS EN SLACHTOFFERS
Natuurlijk ben ik nieuwsgierig naar de afloop van het proces-Bart De Pauw. Die zaak interesseert me op verschillende niveaus – ik som ze even op want alles is goed om aan te voeren dat ik niet alleen maar sensatiebelust ben.
Ik ben geïnteresseerd in hoe de relaties tussen mannen en vrouwen zich ontwikkelen in deze tijden van zoeken naar nieuwe evenwichten tussen de seksen. (Neutraler kan ik het niet formuleren. Ik hoop dat men mij er, op basis van deze formulering, niet van verdenkt dat ik vind dat de situatie die we achter ons laten evenwichtig was.) Ik ben geïnteresseerd in het daderschap en in het slachtofferschap en hoe die twee eigenschappen mogelijk verdeeld zijn over dader en slachtoffers. (Ja, ik bedoel dat de dader mij ook een slachtoffer lijkt te zijn, zoals ik ook niet uitsluit dat de slachtoffers – tot op zekere hoogte, voeg ik er zeer matigend aan toe – daders zijn.) Ik ben geïnteresseerd in rechtspraak maar ook in justitiële journalistiek. Wat dat laatste betreft kan ik niet zeggen dat men er niet alles aan doet om aan mijn nieuwsgierigheid tegemoet te komen. (Mijn gewaardeerd Facebookcontact Peter Terryn vroeg zich zelfs al af of de zaak-BDP een nieuw televisieformat is.) Er is zelfs in die mate voldoende berichtgeving hierover dat het confronterend wordt: het feit dat ik die dingen gretig volg – bijvoorbeeld op De Standaard Online, toch een serieus medium dat tot nader order nog niet het epitheton riooljournalistiek opeist (maar soms wel verdient) – confronteert mij met het besef van een nieuwsgierigheid die, ondanks alle motiveringen hierboven, beslist ook minstens voor een deel als ongezond te kwalificeren valt.
Ten slotte heb ik, naast de hierboven genoemde vormen van interesse, op een metaniveau belangstelling voor de manier waarop dit proces alle aandacht naar zich toe zuigt, ook de aandacht die we horen te hebben voor aangelegenheden die wérkelijk belangrijk zijn en die op alle mogelijke manieren dit fait divers – want dat is en blijft het – overstijgen. Misschien worden we wel beziggehouden.
Maar ik wil dus wel weten hoe het afloopt. Misschien zou u graag weten op welke manier ik wil dat het afloopt. Dat ga ik u niet zeggen. Het is op eieren lopen. Elke mogelijke wens stuit op een muur van afkeuring en onbegrip. Als ik zeg dat BDP moet gestraft worden, dan krijg ik het deel van de bevolking over mijn kop dat vindt dat zijn daden misschien niet oorbaar zijn maar daarom toch nog niet crimineel, en dat de man al voldoende gebroodroofd is. Als ik zeg dat BDP al genoeg gestraft is, dan krijg ik de – hoe heet het – woke gemeenschap over me heen die vindt – en daar valt ook iets voor te zeggen natuurlijk! – dat het maar eens gedaan moet zijn met dat macho machtsmisbruik van corpulerende mannen die te weinig moederliefde hebben gekend.
Naar verluidt zou het er op de sociale media heftig aan toe gaan. Tessa Vermeiren, eveneens gewaardeerd Facebookcontact, noemde de gedachtewisselingen aldaar ‘goor’. Ik hoor en lees het liever niet. Ik ben zelf een dader, ik ben zelf een slachtoffer. Ik probeer met beide te empathiseren. Daar heb ik mijn handen mee vol.
De zaak-Bart De Pauw, op alle zenders en alle kanalen, en in alle media.
