10 november 2017
48 – (...) Keur ik goed wat hij heeft gedaan? Neen. Begrijp ik
het? Nauwelijks. Datgene waarvan hij wordt beticht, kan ik in elk geval niet
echt volwassen noemen. (Maar met de billen bloot lijken wij allemaal
belachelijk.) Vind ik het maatschappelijk relevant? Ja, zeker in de huidige
maatschappij, die volop aan het veranderen is.
Een van de veranderingen die zich in onze maatschappij met
vrij snel tempo aan het voltrekken is, is wat ik haar sterilizering zou willen
noemen. Wij schakelen alle mogelijk risico’s uit, en om dat te bereiken, nemen
wij het er voor lief bij dat veel contacten worden weggesaneerd. Daardoor
dreigen wij minder mens te zijn, en dus in een onmenselijke samenleving terecht
te komen.
Neem het rookverbod in cafés. Dat is op zich verdedigbaar en
wij hebben het langs democratische weg bewerkstelligd, in relatief korte tijd.
We kunnen er nu zeker van zijn dat we als we ons pintje nuttigen in café De
Volksvlieger, geen ongewenste rook moeten inademen. Probleem is dat we geen
pintjes meer kúnnen nuttigen in café De Volksvlieger want café De Volksvlieger
bestaat niet meer. En al die ouwe ventjes die – met instemming van moeder de
vrouw – hun voor- en eventueel ook namiddagen in café De Volksvlieger kwamen
slijten, mét een pint of drie en een paar zelfgedraaide sigaretten, zijn er ook
niet meer. Ze zitten thuis of ze zijn dood. Enfin, dood moesten ze toch en ik
trek het hier een beetje op flessen, maar u begrijpt wat ik bedoel: met het
rookverbod hebben we in één trek ook een heel sociaal weefsel vernietigd. De
samenleving is op dat punt sterieler geworden. De democratische kracht van café
De Volksvlieger is niet meer dan een herinnering.
Straks volgt de stigmatizering van het alcoholgebruik.
Enfin, dat is al volop bezig. En ondertussen zijn we begonnen met de omgang
tussen de seksen in een keurslijf te steken. Te disciplineren. Nogmaals, ik
praat niet goed wat Bart De Pauw heeft mispeuterd. Maar laat het gerecht
daarover beslissen en nagel hem niet publiekelijk aan de schandpaal aan deze of
gene virtuele toog, terwijl u lustig paffend en met een glas wijn, maar wel moederziel
alleen voor uw scherm uw mening zit te verkondigen. U toetst die mening niet
meer aan de meningen van anderen in een levend gesprek waarin u wel eens in
real time op uw bek zou kunnen gaan, en op die manier draagt u bij aan de
polarisering. Die nu ook in sexualis
manifest wordt. Ik voorspel: straks zullen mannen vrouwen elkaar niet alleen
niet meer – vriendschappelijk of goedmoedig – durven aan te raken maar zelfs
niet meer durven aan te kíjken. En opeens begrijp ik wat beter waarom ze in
sommige Arabische landen maar ook in Schaar- en Molenbeek de vrouwen aan het
zicht onttrekken.
Ik betreur het verdwijnen van een maatschappij waarin pinten worden gedronken, sigaretten worden gerookt, en losser, maar daarom niet minder respectvol, met elkaar wordt omgegaan. In de confrontatie en door het risico kan iedereen bepalen waar de grenzen liggen die niet mogen worden overschreden. Nu, in deze klinische, gemanagede, gedisciplineerde maatschappij, worden die grenzen steeds meer van bovenaf opgelegd en heeft iedereen er zich aan te houden. Maar we vergeten dat we mens worden onder meer door te ervaren wat er gebeurt wanneer we ons te dicht bij, en misschien zelfs eens over een grens wagen. We vergeten dat we mens worden door te ervaren wat er gebeurt wanneer we die grenzen – die overigens nooit voor de eeuwigheid op dezelfde plaats vastliggen – overschrijden.
 |
| 080612 |
