26 oktober 2017
35 – (...)
36 – Deze ochtend hoorde ik op de radio de directrice van het Koninklijk Technisch Atheneum achter het Brugse station zich zorgen maken over het feit dat een bende van een stuk of zes dertien- of veertienjarigen er de buurt onveilig maakt. Het gaat, tegenintuïtief, om meisjes, meisjes die al van de school gegooid zijn en daar dus waarschijnlijk doelloos rondhangen. Ze zouden andere studenten belagen en pesten of intimideren, vernielingen aanrichten, enzovoort. De politie is al opgetreden, heeft sommige van die meisjes al voor een dag in een instelling gestopt. Maar daar is geen plaats en de volgende dag staan ze alweer op straat. De directrice wist niet hoe het probleem moest worden aangepakt. Ze zei dat ze nooit eerder op het jaar al zoveel leerlingen van haar school had moeten sturen – waarmee ze suggereert dat het nooit eerder zo erg is geweest. Ze sprak nogal geëxalteerd, heel erg druk en betrokken. Toen de journaliste haar daar een opmerking over maakte – ‘U klinkt zelfs wanhopig?’ – ontkende ze wanhopig te zijn. ‘Maar ik maak me heel veel zorgen. En weet u, wat mij nog het meest van al zorgen baart, is die lege blik in de ogen van die kinderen. Die totale onverschilligheid.’
