Dag Pascal,
Ik heb me gejeund bij het herbeleven van onze boeiende conversatie.
We laten de man, die ongetwijfeld een Antwerpse origine had en dus niet aansprakelijk kan gesteld worden voor zijn interventie,
We laten de man, die ongetwijfeld een Antwerpse origine had en dus niet aansprakelijk kan gesteld worden voor zijn interventie,
even buiten beschouwing.
Weet je, ik heb diezelfde avond nog aan de drie werken verder geschilderd
en wel precies aan die relatie tussen 'figuur' en 'achtergrond'.
Dat ik er aan heb voortgewerkt was voor mezelf niet geheel onverwacht.
Dat ik er aan heb voortgewerkt was voor mezelf niet geheel onverwacht.
Want het gebeurt nog dat een eerlijke open vraag van een aandachtige toeschouwer licht werpt op iets wat ik latent
al kon taxeren als de erwt onder de matras.
Het wrong al een beetje maar ik wilde het niet aan mezelf toegeven.
Soort uitstel van executie.
Ik had het drieluik enkele dagen daarvoor nog een glacis gegeven om het geheel te verbinden.
De glacis had de achtergrond iets donkerder gemaakt.
De glacis had de achtergrond iets donkerder gemaakt.
Het gaf een 'lekker sterk contrast', maar zoiets moet je - ik geef het toe - sorteren bij 'effecten'.
Op een bepaalde locatie in mijn hersenen was ik me daar van bewust, maar ik liet het besef niet naar boven borrelen.
Tot er jouw vraag kwam die de erwt in zijn blootje zette.
Tot er jouw vraag kwam die de erwt in zijn blootje zette.
"Ha, stukje ongemak!
Beken maar dat je een geniepig effectenjagertje bent!"
Beken maar dat je een geniepig effectenjagertje bent!"
Ja, dat lucht op.
Kijken met de ogen van een frisse en onbevangen toeschouwer die ook verwoordt wat hij ervaart, kan een bevrijding betekenen.
Dan is er maar één uitweg en dat verdraagt geen uur uitstel meer: laat de borstels aanrukken!
Bedankt Pascal!
