6 februari 2002
(…) Door te praten over de
verkilling van een ander vermijden we het om die van ons ter sprake te brengen.
*
T. legt uit wat ‘spooneren’ is
(van woorden de medeklinkers verwisselen); G., die vandaag bros is teruggekeerd
van de kapper, is druk in de weer met een diabolo. Mijn zonen beginnen mij op
velerlei gebied te overtreffen…
*
(…)
*
‘We bevinden ons nu op een punt in
de evolutie waar de primaire rolpatronen – hyperautonomie voor mannen en
hyperrelatie voor vrouwen – beide tot op zekere hoogte overstegen worden, als
mannen relationeler en vrouwen autonomer leren worden. En in dit moeizame
proces lijken beide seksen soms monsters in de ogen van de ander. Daarom is een
beetje vriendelijkheid aan beide kanten zo belangrijk, denk ik.’ (Ken Wilber, Een beknopte geschiedenis van alles,
geciteerd door J. in zijn reisnotities, waarvan ik vandaag de laatste
aflevering lees.)
Wat stemt dit toch goed overeen
met wat Michael Vincent Miller schrijft: ‘…de veranderingen die onze
samenleving sinds het einde van de negentiende eeuw heeft doorgemaakt. Met zijn
Oedipus-beeldspraak gaf Freud de stemming weer van een maatschappelijke
structuur die gebaseerd was op het patriarchaat en de monarchie, en op een
privé-leven waarin iedere uiting van seksualiteit taboe was, en hij gaf aan hoe
deze factoren vorm gaven aan de individuele persoonlijkheid. Binnen het gezin
werd de orde gehandhaafd door een autoritaire vader en de intimiteit gewaarborgd
door een geïdealiseerde moeder.’ (Intieme
terreur, 29)
*
Michael Vincent Miller, Intieme
terreur:
[36]: ‘Onze avonden hielden geen
belofte in.’
[39]: ‘Het idee dat ze eigenlijk
geen keus hebben, is zeer kenmerkend voor ernstig verstoorde relaties.’
*
(…)
