woensdag 11 mei 2016

los ingeslagen 313


6 februari 2002

(…) Door te praten over de verkilling van een ander vermijden we het om die van ons ter sprake te brengen.

*

T. legt uit wat ‘spooneren’ is (van woorden de medeklinkers verwisselen); G., die vandaag bros is teruggekeerd van de kapper, is druk in de weer met een diabolo. Mijn zonen beginnen mij op velerlei gebied te overtreffen…

*

(…)

*

‘We bevinden ons nu op een punt in de evolutie waar de primaire rolpatronen – hyperautonomie voor mannen en hyperrelatie voor vrouwen – beide tot op zekere hoogte overstegen worden, als mannen relationeler en vrouwen autonomer leren worden. En in dit moeizame proces lijken beide seksen soms monsters in de ogen van de ander. Daarom is een beetje vriendelijkheid aan beide kanten zo belangrijk, denk ik.’ (Ken Wilber, Een beknopte geschiedenis van alles, geciteerd door J. in zijn reisnotities, waarvan ik vandaag de laatste aflevering lees.)
Wat stemt dit toch goed overeen met wat Michael Vincent Miller schrijft: ‘…de veranderingen die onze samenleving sinds het einde van de negentiende eeuw heeft doorgemaakt. Met zijn Oedipus-beeldspraak gaf Freud de stemming weer van een maatschappelijke structuur die gebaseerd was op het patriarchaat en de monarchie, en op een privé-leven waarin iedere uiting van seksualiteit taboe was, en hij gaf aan hoe deze factoren vorm gaven aan de individuele persoonlijkheid. Binnen het gezin werd de orde gehandhaafd door een autoritaire vader en de intimiteit gewaarborgd door een geïdealiseerde moeder.’ (Intieme terreur, 29)

*

Michael Vincent Miller, Intieme terreur:
[36]: ‘Onze avonden hielden geen belofte in.’
[39]: ‘Het idee dat ze eigenlijk geen keus hebben, is zeer kenmerkend voor ernstig verstoorde relaties.’

*

(…)