notitie 458

PRETORIAANS

Ik ben het hele mediagedoe rond de gemeenteraadsverkiezingen grotendeels uit de weg gegaan, maar gisterenavond keek ik toch even naar de televisie, en wel juist op het moment dat de burgemeester zijn intrede deed in de dancing waar zijn volgelingen zich hadden verzameld. Het was een onwaarschijnlijk staaltje bazenpoeperij, dat de VRT daar ten beste gaf. Voor wie het niet zou hebben gezien, hier een korte weergave van wat ik een klein halfuur lang heb mogen aanschouwen.

1. De jonge en in mijn ogen zeer bekwame politiek journaliste staat in de buurt van het MAS de aankomst van de burgemeester af te wachten en zegt dat hij elk moment kan arriveren.

2. De studio neemt het terug over, maar keert in allerijl terug naar Antwerpen wanneer daar een donkere SUV met geblindeerde ramen het plein komt opgereden. Toeloop van microfoondragende journalisten en camerapersoneel. De auto komt tot stilstand. Er wordt een cordon gevormd van vervaarlijk uitziende types, groot, kaalgeschoren, uitgerust met communicatieapparatuur en veel gezag uitstralend. Een meneer met een notaboekje wordt binnen het cordon toegelaten en gaat tot aan het venster van de achterbank. Er wordt overleg gepleegd. Er dient op iets te worden gewacht vooraleer de burgemeester uitstapt.

3. De journaliste, die nu live verslag uitbrengt van wat we zien, namelijk dat er niets te zien is, lult zeker vijf minuten door over wat er haar allemaal voor de geest komt met betrekking tot de gemeenteraadsverkiezingen in Antwerpen, dingen die we al zo vaak hebben gehoord dat we de volumeknop gewoon op stil kunnen zetten: de inzet, de opiniepeilingen, de tweestrijd, het onverwacht grote verschil, de voortzetting van het huidige bestuur, enzoverder enzovoort. Ondertussen moet de journaliste zich staande zien te houden in het gedrang. Zij en haar camerapersoneel, alsook de andere persmensen die daar ook staan, worden teruggedrongen door de gorilla’s. Wanneer echt de laatste druppel is uitgeschud en de journaliste voor de zoveelste keer herhaalt dat de burgemeester nu wel echt elk moment uit zijn SUV kan stappen, neemt de studio het terug over. In een beeldkader zien we hoe het gedrang in Antwerpen zich voortzet.

4. Snel-snel, terug naar Antwerpen! Een jongeman met een grote staf met daarop een beeld van een adelaar met gespreide vleugels vat post naast de SUV. De burgemeester, zoals steeds uitgedost in zijn gekende Oberbayernkostuum met de afgeronde hemdkraagpunten, stapt uit en maakt aanstalten om zich dancingwaarts te begeven. De journaliste becommentarieert wat wij zo ook wel kunnen zien. Het gedrang neemt vervaarlijke proporties aan en gaat over in gedrum. De burgemeester volgt de stafdrager. Het is onmogelijk niet terug te denken aan de fakkeltochtachtige stoet na een eerdere overwinning van de burgemeester, een spektakel dat ons enkele jaren geleden aan onverkwikkelijke nazitoestanden deed denken. Vandaag zien we minder triomfalisme. Dit is de zelfzekere macht, die zich een kwinkslag veroorlooft.

5. De burgemeester betreedt de zaal. De journaliste struikelt achter hem aan, verwoed pogend de pretor een eerste reactie te ontlokken. ‘Eerst de militanten,’ orakelt hij, voortgestuwd niet door de menigte maar door zijn garde, die hem door de menigte loodst. Die wijkt als de Rode Zee. De burgemeester bereikt het podium. Opvallend weinig leeuwenvlaggen, dictaat van het bestuur. Luid applaus. De onvermijdelijke beats die met dit soort vertier blijkbaar gepaard moeten gaan.

6. De burgemeester houdt, omringd door zijn dichtste medewerkers, zijn overwinningsspeech. De plaatsen die op het podium worden ingenomen verraden de pikorde. Het wordt allemaal live vastgelegd en uitgezonden op onze staatszender. Alsook het lied dat wordt aangeheven, van de eerste woorden tot en met de laatste noot. Het is niet het ‘We zullen hem niet temmen’, maar wel een volkse ode aan de Koekenstad, gebracht met zwaar Antwaarps accent. Wanneer deze koorzang eindelijk afgelopen is, krijgt de burgemeester een ruiker bloemen, die hij wil overhandigen aan zijn eega, die achterin de zaal heeft postgevat. Dit wordt nog altijd live in beeld gebracht. A propos, de jongeman die de standaard met de adelaar mocht dragen, blijkt de zoon van de burgemeester te zijn. Hij staat nog altijd op het podium, strak en gedisciplineerd voor zich uitkijkend.

7. De weg naar vrouwlief verloopt alweer moeizaam. Journalisten duwen microfoons onder de neus, de pretoriaanse wacht duwt mensen aan de kant, fans feliciteren hun idool. De studio neemt opnieuw over en respecteert de privacy van het matrimoniale momentje. Wat later krijgen we dan toch een interviewtje, zij het dat het niet wordt afgenomen door de jonge journaliste die in het begin van deze reportage hemel en aarde bewoog om de burgemeester een eerste quote te ontlokken, maar door een collega van haar die blijkbaar gemakkelijker rechtstreekse toegang heeft.

Tot hier het verslag van een halfuurtje verkiezingsprogramma op de VRT. Men begrijpt dat ik de rest van de avond naar een film heb gekeken. Voor de betekenis van de letters ‘SPQA’, die op zoonliefs staf waren aangebracht, verwijs ik naar onze ‘tig’ al dan niet door flaminganten gecontroleerde mediakanalen.