De
tabaksrook uit de pijp echoot de wolken die zich rond de bergtoppen
wikkelen. Dat is allemaal erg fotogeniek en dramatisch, en in elk
geval niet grappig bedoeld. Maar grappig wordt de exact honderd jaar
oude stomme film wel wanneer blijkt dat de pijp van de naamloze held
van het verhaal, we noemen hem Bergsteiger, met sneeuw blijkt te zijn
gevuld nadat hij, Bergsteiger, vlak onder de top een nachtelijke
sneeuwstorm heeft moeten doorstaan. Wat later, wanneer de zon opkomt
en de dooi spectaculair snel inzet, vat Bergsteiger samen met de door
hem geredde freule Hella (naar wie hij de avond tevoren herhaaldelijk
‘Hallo’ riep om haar te traceren) de afdaling aan, nu wel met de
vlam in de pijp. Aan de lijken van de twee neergestorte ‘onbekende
bergbeklimmers’, die even tevoren op de tot dan oninneembaar
geachte Guglia del Diavolo als twee gekken uit een stripverhaal
hebben staan dansen, besteedt de regisseur geen aandacht meer. Hoewel
hij daar toch zeker tijd en pellicule genoeg voor had.
Arnold
Fanck, Der Berg des Schicksals
(1924)
240926
