Kauwen zetten deze dag tussen haken. Ze begeleiden het eerste moment dat ik buiten kom vandaag, en zijn er ook wanneer ik bijna thuis ben van mijn laatste wandeling.
Vanmorgen ging ik iets na zeven uur naar de bakker in mijn straat. Het was nog donker. In de kruin van een van de bomen op de hoek met de Keizer Karelstraat hoorde ik hun nerveuze getsjek. Ze ontwaakten. Kauwen slapen samen. De kruin is hun dormitorium, de afzonderlijke takken zijn chambrettes voor telkens één stel. Kijk hoe die twee intiem, hoewel er plaats zat is, mooi dicht tegen elkaar aan op de dageraad wachten.
En dan vanavond. Op het eind van de Beenhouwersstraat valt een noot net naast me op het voetpad. De vrucht van een plataan, denk ik. Ik weet dat kauwen ze van grote hoogte laten vallen om ze open te krijgen. Zoals meeuwen ook doen met mosselen. Deze noot is niet open. Hij wordt onmiddellijk van voor mijn voeten opgepikt door een kauw die meer honger heeft dan angst voor mijn aanwezigheid. De vogel wordt – kauwen zijn geen alleenstaanden – vergezeld door zijn maat. De eerste kauw grijpt de noot met zijn bek en samen vliegen de twee naar een hoge dakrand, waar ze commentaar leveren op hun poging. Zo meteen laten ze die noot nog eens vallen. Tot het lukt.
241006
