wolkenfragmenten uit George Orwell, Saluut aan Catalonië
3507
’s Morgens was de vallei vaak
verborgen onder een wolkenzee, waaruit de platte heuvels blauw oprezen. (39)
3508
Ik heb een hekel aan bergen, zelfs
om naar te kijken, maar soms waren het aanbreken van de dageraad boven de
heuvels achter ons, de eerste dunne gouden stralen als zwaarden snijdend door
het donker, daarna het groeiende licht en de zeeën van karmijnrode wolken,
die zich uitstrekten tot in onvoorstelbare verten, de moeite van het aankijken
waard, zelfs als je de hele nacht op was geweest, als je voeten en benen
gevoelloos waren tot aan je knieën en je gemelijk zat te bedenken dat er de
eerste drie uur nog geen hoop was op iets te eten. (57-58)
3509
En al die tijd ging het helse
lawaai door, door, door, weerkaatst door duizenden stenen gebouwen, als een
tropische wolkbreuk. (166)
3510
En ja, bijna op hetzelfde moment –
ik neem aan dat de wapenstilstand uren geduurd moet hebben, maar het leken
eerder minuten – ging iedereen op de loop vanwege een plotselinge uitbarsting
van geweervuur, als was het een zomerse wolkbreuk; rolluiken kletterden
dicht, de straten waren leeg als bij toverslag, de plaatsen achter de
barricaden werden ingenomen en ‘het’ was weer begonnen. (175)
