scherf 120

Imagoschade

Dat ze aan zelfmoord heeft gedacht en dat een familielid zich afvroeg welk kleur het kind zou hebben. Dat waren, zo bleek uit het nieuwsitem dat het middagjournaal gisteren wijdde aan het interview – voordat het werd uitgezonden! – de lekkerste brokken. Op zich uiteraard nul-komma-nul nieuwswaarde, maar toch zat het prominent in het VRT-Journaal. Het was dan ook geen nieuwsitem maar een als nieuwsitem vermomde aankondiging, of juister: een promofilmpje om toch maar zoveel mogelijk kijkers naar de uitzending van het volledige interview later op de dag te lokken. Want dat mocht wel, gezien de naar verluidt 60.000 euro die de VRT ervoor veil had gehad. Peanuts natuurlijk in vergelijking met de miljoenen die omgaan in de rechtstreekse transacties met Harpo, het productiehuis van Oprah Winfrey, maar toch nog erg veel in vergelijking met wat gangbaar is op de markt van televisiedocumentaires en dergelijke. In elk geval was het bedrag hoog genoeg om de commerciële concurrenten meteen te overtroeven. De VRT moest en zou dat interview met Harry & Meghan uitzenden, om de een of andere reden.

Ik heb niet gekeken. Net zoals ik vorige week niet naar BDW heb gekeken. Uiteraard niet, ik laat mij niet manipuleren. Want manipulatief was die hele enscenering natuurlijk wel. Bovendien zal het aan mijn reet roesten wat die twee hypergeprivilegieerde koningskinderen van hun levens bakken. Er zijn werkelijk belangrijker dingen in de wereld en hogere noden te lenigen – een mens vraagt zich af wat hij al niet met 60.000 euro zou kunnen doen voor, ik zeg maar wat, de daklozen in Brussel.

Maar ik heb toch wel wat vragen. Bijvoorbeeld: waarom wou de VRT per se dit interview waarin een rotverwend wicht met een slachtoffercomplex anderhalf uur spreektijd krijgt om lucht te geven aan haar luxeproblemen, en dit ten overstaan van een cynische uitbaatster van een emo-winkel, die uitgaat van de premisse dat de hoeveelheid dollars in haar pockets recht evenredig de curve volgt van de hoog oplopende dosissen smeuïgheid en sentimentaliteit in haar programma? Ja, daarin is die Oprah ongetwijfeld hoogst professioneel – en ik moet zeggen: ik vertrouwde die paarsgekleurde brillenglazen van haar toch niet echt.

Blijft de vraag waarom dit programma op de belastingbetaler werd losgelaten – net zoals, veronderstel ik toch, BDW vorige week ook buiten de VRT-Nieuwsdienst om. Naar verluidt zou in het Verenigd Koninkrijk de imagoschade voor het koningshuis (‘the Firm’) aanzienlijk zijn. Het spreekt voor zich dat, door associatie, deze beschadiging ook op ons koningshuis zou kunnen afstralen. Republikeinen smullen van dit soort publieke koninklijke afrekeningen. Het is niet dat ik per se ons koningshuis wil verdedigen, maar ik heb wel graag dat dure programmakeuzes worden gemotiveerd.