‘Toon mij uw voortuintje en ik zeg u wie u bent.’ Dit dictum uit wat je de horticulturele antropologie zou kunnen noemen doet mij op mijn coronawandelingen hier in de buurt telkens weer nieuwe merkwaardigheden vaststellen. Voortuintjes, die als etalages de identiteit van de bewoners prijsgeven. Nu ja, prijsgeven. Veraanschouwelijken is misschien een beter werkwoord. Of in elk geval: tentoonstellen. Wie bijvoorbeeld een geometrisch afgebakende woestijn met in het hoekje een soort van oase met twee uit de kluiten gewassen yucca’s opvoert, maakt wel een statement, vind ik, betreffende betonnering, droogte en klimaatverandering. Het Spartaanse contemplatiebankje biedt nauwelijks enig soelaas.
210311
