Zoals zovelen ben ik tot thuiswerken veroordeeld. Ik ga niet klagen – toch niet zolang ik niet geïntubeerd op IC lig of van een geliefde afscheid moet nemen in de bijna lege aula van het crematorium – maar wanneer je, zonder iemand te zien, aan dat scherm gekluisterd zit vanaf het moment dat het licht op de wand achter je valt tot wanneer, in de late namiddag, opeens de zon de vorm van het raam blijkt te tekenen op Johans schilderij voor je, en dus de dag bijna voorbij is, dan word je toch overvallen door een soort van weemoed en verlatenheid.
210322
