In Jour de fête komt Jacques Tati als facteur met piepende remmen het dorp binnengefietst en belandt er midden in het leven: de schoolkinderen, de boeren in de bar, meneer pastoor en de burgemeester – dat laatste is in mijn verbeelding een contaminatie met Don Camillo. Een levendig dorp is het, met couleur locale en levensvreugde, met contacten tussen mensen. La France profonde, mijn beeld van nostalgie. Maar die is niet meer wat ze is geweest, wist Simone Signoret al, en tegenwoordig moeten we het stellen met ‘selfpost’ en heeft de postbode geen tijd voor een informele babbel met een borrel.
210323
