Iemand vroeg me een tekst te schrijven bij zijn polderfoto’s. Ik piekerde me suf en kwam niet verder dan clichés, al duizend keer geschreven, volledig uitgevlakt. Monniken die moerassen bemalen, peilloze verten, scheefgewaaide populieren, de meedogenloze muur van appartementen langs de kustlijn, het hoogste zelfmoordcijfer, tegenwind. En Jacques Brel, natuurlijk. Neen, de polders zijn mij te plat. Ik heb liever wat reliëf. Geen massieve rotspartijen en duizelingwekkende afgronden, dat hoeft niet. Een zachte, vrouwelijke glooiing is al goed. Eventjes duwen de helling op, en dan freewheelend naar beneden. En twee cipressen die naast een volkseigen architectuur een vleugje Toscane meebrengen.
201214
