Wie zou ik willen als winnaar voor deze kabbelende Tour? Het laat me Siberisch koud maar ja, een mens ontwikkelt toch een voorkeur. Op basis waarvan? Indrukken. Imago. Randinformatie. En zie, hoe je daarbij wordt gestuurd door de media en de grillen van het toeval. Evans rijdt defensief, je bent voor Sastre. Boogerd noemt Evans een lafaard, je bent voor Evans. Zeker als je hoort dat hij de bevrijdingsstrijd in Tibet steunt! Maar dan: Evans duwt nukkig VRT-cameraploeg weg – zou je toch niet voor Sastre gaan supporteren? Neen, Sastre is een te grijze muis. Hoewel, hij laat zich in humanitair opzicht ook niet onbetuigd door kankerkinderen te steunen. Tienduizend euri naar een kinderkankerorganisatie. En dan nog wel een Gentse! Maar dan heb je die ploegbaas van hem: ook een bekeerde dopingbom blijft een dopingbom. Een onbetrouwbaar sujet met pretoogjes die je zeggen dat hij méér weet. Uiteindelijk is het die ene demarrage op l’Alpe d’Huez, de enige demarrage door een favoriet in deze Tour (ook al moest hij er eerst de toelating voor vragen), die de balans doet doorslaan. Vanaf nu zijn we voor Sastre! ’t Is te hopen dat hij wint – maar ach, eigenlijk zal het mij worst wezen. Ik hou niet van secondentours. Waar is de tijd van het grote machtsvertoon van helden die met minuten en kwartieren rekenden! Niet die bloedeloze boekhouderij tijdens de overgangsetappes maar ernstige, klassementsbedreigende ontsnappingen! Ritten van vierhonderd kilometers! Zeven cols op een dag en enkel de laatste veertig kilometers in beeld! En doping, man, doping! Het had geen naam! Neen, kleurloze boekhouders waren het niet, in die tijd van zwart-wit en veel ruis op het beeld.
