Terug van boodschappen doen. De deur van de fietsenberging dient opengemaakt, mijn fiets in het rek gezet, de deur opnieuw gesloten. Om voor dit alles mijn handen vrij te hebben, deponeer ik vooraf de zak die ik aan mijn stuur heb hangen op het brievenbussenconglomeraat. Ik vertrouw op mijn kortetermijngeheugen om de zak met beenhouwerijlekkernijen straks niet, nadat ik de deur van de fietsenstalling weer gesloten heb, te vergeten en en passant op te pakken en mee naar binnen te nemen. Maar dit keer faalt mijn kortetermijngeheugen. De zak, echter, ritselt. Want het waait. De zak ritselt: ‘Vergeet mij niet!’
201215
