voor deze rubriek selecteer ik de beste stukken die op deze blog zijn verschenen
Riccó positief in de Tour! So what? Er zit sleet op dit soort berichten. Wie kijkt daar nog van op? The show must go on is niet langer een cynische opmerking maar de grondtoon. De uitzondering is de regel geworden, het cynisme van de berustende meerderheid veegt de vloer aan met al wie nu nog naïef-verontwaardigd denkt te moeten zijn. Hoor, hoe die meerderheid zegt: ‘Laat ons onze Tour met zijn spannende spurten, gedopeerd of niet, met zijn prachtige landschapsshots vanuit de helikopter, met zijn rituele radio- en televisiegesprekjes waarmee in deze ellendige niet-zomer een soort van weldoend ritme wordt aangebracht, met dat urenlange kabbelende commentaar over kettingen en bidons, waaiervorming en valpartijen, bergetappes en tussenspurten, dat vooral in rust- en ziekenhuizen, dat weten we, maar óók, ja, ik geef het toe, óók bij ons thuis het perfecte behang vormt.’ En, kijk, ook op die manier is de Tour, in het leven geroepen om het mooiste en meest onweerstaanbare in de mens, zijn drang, zijn streven, zijn absolute wil om de natuur en zichzelf, en de natuur in zichzelf, te overtreffen, de perfecte metafoor van onze beschavingsmoeheid: wie kijkt nog op van alweer een pedofiliezaak, alweer een regeringscrisette, alweer een delocalisatie, alweer een milieuschandaal? ‘Laat ons onze goedgeregelde levens, met hun geneugten en televisieavonden, barbecues en feestjes, met hun prachtige reisjes met lowcostvliegtuigmaatschappijen, met hun Senseokoffietjes en gsm-snufjes waarmee we de eenzaamheid en het verdwalen tegengaan. Maak ons vooral niet wakker uit onze diepe, diepe slaap. Wij wíllen eigenlijk niets liever dan bedrogen te worden want zoals de werkelijkheid wérkelijk in elkaar zit, zien we haar liever niet.’
