LVO 7

De enige geschiedenis die wij hebben, wij, kinderen van de babyboomgeneratie, is dat wij er geen hebben. Ons grootste avontuur is ons gebrek aan avontuur.¹⁹ De enige incertitude is op den duur of we al dan niet een kwalijke ziekte krijgen. Of dat een van onze kinderen wordt doodgereden. Of aan de drugs gaat. Of dat de fabriek die ons werk verschaft over de kop gaat of delocaliseert – en dat wij daardoor met precariteit zullen worden geconfronteerd. Maar het sociale vangnet behoedt ons! (Hoelang nog?) Al bij al leiden wij de brave levens waarvan wij in de sitcoms op tv de verhevigde versies en onwaarschijnlijkere combinaties zien defileren en fileren, en die wij in de roddelblaadjes gelegitimeerd zien omdat ook celibrities er niet aan ontsnappen.

Neen, ik heb geen persoonlijke geschiedenis die bol staat van historische relevantie, heroïek, paradigmatische exemplariteit. Ik leid een banaal bestaan – en ik lijd daar niet onder. Ik ben geen ontdekkingsreiziger, geen promiscuë koorddanser, geen bijziende loodgietersknecht of handboogschutter.²⁰ Ik ben geen verzetstrijder of oorlogscorrespondent wiens voornaam als titel wordt gebruikt voor een met aangekochte reportages ingevuld tv-programma in prime time.²¹ Ik heb geen penicilline uitgevonden of een techniek om op grote afstand microchirurgische operaties uit te voeren. Ik spring niet uit vliegtuigen, duik niet van kliffen, schamp mij niet aan koraalriffen.

Trouwens, wat valt er nog te ontdekken. Er staan geen witte vlekken meer op de kaart.

Moet ik daarom zwijgen? Moet ik daarom de behoefte om mij uit te drukken onderdrukken? Ik dacht het niet. Evengoed kan ik de noodzaak voelen om te spreken, mij uit te spreken, te vertellen waar het mij om gaat, waar het mij om te doen is. Mijn leven is een leven, evengoed als – ik doe een willekeurige greep in mijn boekenkast – dat van het kind dat de Shoah heeft overleefd en nu op zoek gaat naar zijn roots,²² als dat van de geheim agent die een doorzopen gezant moet ophalen in een verre missiepost diep in de jungle,²³ als dat van een boekhoudertje dat, deel uitmakend van een groepje vrienden, pijprokend en rondslenterend in de nabijheid van grote rivieren er niet in slaagt om het voornemen waar te maken om niet aan kleinburgerlijkheid ten onder te gaan.²⁴

De enige explosie die ik ooit heb meegemaakt, is, ik zei het al, de babyboom. Ik ben kind van een gouden generatie – of juister: van een generatie die lang van zichzelf heeft gedacht dat ze een gouden generatie was omdat ze dat etiket opgespeld kreeg en van niet beter wist. Een gouden generatie, die opgroeide in de Golden Sixties. En die nu ongewapend en ongehard hardere tijden tegemoetgaat omdat ze nooit iets tekort heeft gehad en daardoor is verwekelijkt.

Hoe geschiedenisloos ook in dat bredere perspectief, mijn verhaal is hier en daar toch niet helemaal rechtlijnig. Er zijn hoeken waaraan ik mij, vooral in retrospectief, stoten kan en die – als ik het goed aan boord leg, wat ik uiteraard wil proberen – ook een ander zouden kunnen bezeren of ontroeren. Dat verhaal wil ik vertellen. Het is evenzeer een verhaal.

¹⁹ Milan Kundera ergens, maar waar? 
²⁰ Delphine Lecompte, passim. 
²¹ https://www.canvas.be/vranckx 
²² W.G. Sebald, Austerlitz 
²³ Louis-Ferdinand Céline, Reis naar het einde van de nacht 
²⁴ Nescio, Titaantjes

(wordt vervolgd) 
Lees hier LVO vanaf het begin