Mensen laten zich niet gemakkelijk fotograferen. En
als ze het al toelaten, dan vaak enigszins tegen hun zin, argwanend. Met een
bijzondere toestemming, bijvoorbeeld in het kader van een opdracht, ligt dat
anders. De gelicensieerde fotograaf – daarmee bedoel ik de fotograaf die zich
uitdrukkelijk als fotograaf opstelt en kenbaar maakt dat hij een hoger doel
dient – straalt de autoriteit uit waarmee hij zijn onderwerpen alsnog over de
streep kan trekken. Als hij daarbij ook nog eens met professioneel ogend
materieel aantreedt, worden de zaken er nog gemakkelijker op.
Toch garandeert een dergelijke situatie geen spontane
poses. Maar als de fotograaf zijn best doet om het vertrouwen te winnen – en dus
te verdienen – van de personen die hij wenst te fotograferen, kan hij bevredigende
resultaten oogsten. Een goede fotograaf heeft altijd ook een psychologisch inzicht, een empathisch
vermogen, respect voor de mensen in wier leven hij binnentreedt.
De staminees van herberg De Snoek in Alveringem werkten bereidwillig mee – dat wil zeggen: zij bleven
zichzelf. Dat vergde trouwens niet veel overtuigingskracht want de sfeer zat
goed. Ik maakte hun duidelijk dat ik daar was om de voormalige mouterij te
fotograferen. Nu is dat een brouwerijmuseum, waar het café bij hoort. Ik was daar
in opdracht van de stad Poperinge of Ieper, dat weet ik niet meer maar het
klonk in elk geval officieel genoeg om indruk te maken.
De inrichting van het café oogde op zich al archaïserend
vintage, het was dus niet moeilijk om
de sfeer-van-weleer vast te leggen. Roken op café is – helaas – ook al een tijd
passé. Het zwart-wit helpt het verleden te eren. Wanneer ik deze foto’s bekijk,
vraag ik me af hoe het met deze vriendelijke mensen gesteld is, en
onvermijdelijk ook of ze nog allemaal in leven zijn.
Alveringem – 080612
