dinsdag 22 augustus 2017

parallel 84



Est-ce que c’est normal d’être seul? (…)
Le pire, c’est peut-être le restaurant. Comment se donner une contenance, quand les autres échangent avec autant de jovialité?

Philippe Delerm, Quelque chose en lui de Bartleby, 105

ǁ

Ik ga in mijn eentje aan een tafeltje zitten, blijf met mijn ellebogen op het tafellaken gepoot knikken en glimlachen naar de vaste klanten die ik ken en druk, wachtend op gezelschap dat niet komt, de ene sigaret na de andere uit in het restje koffie van de klant voor mij, die mijn stoel heeft verwarmd en een slagveld van leeggeschepte borden voor me heeft achtergelaten.

António Lobo Antunes, Reis naar het einde, 155