dinsdag 31 juli 2012

reactie

Waarom niet de peniszomer in plaats van 'kutzomer' ? Werkt er iets niet meer ? Uw taal Clement, uw tààl !! (Leugenpaleis)

H.B.

*

@ H.B.
Hugo, voor mij mag het gerust een 'peniszomer' worden genoemd. Maar, tja, zo werkt taal: het voorvoegsel (haha, 'voorvoegsel') 'kut-' is nu eenmaal meer ingeburgerd om afkeuring in de woordkeuze mee te geven. Mijn excuses, maar helaas (of gelukkig), de taal vormt zich boven onze hoofden en wij kunnen daarin alleen maar meestappen.

*
Ik, weet exact wat je bedoelt maar ik vind het voorvoegsel 'kut' erg pijnlijk, hoorde het daarstraks nog herhaaldelijk gebruiken door jonge meiden in het café aan een belendende tafel. Concreet gezegd; alles draait om de kut, het grootste object van verlangen en fascinatie en dat wordt dan een denigrerend voorvoegsel, er is iets mis met ons. Ik toast op de kut en weiger ze te denigreren, ze moet gevierd , geëerd en aanbeden worden, nah !!!
H.B.
*

@ H.B.
Hugo, ik zal voortaan altijd aan uw woorden denken en 'de oorsprong van de wereld' met grotere eerbied in mijn depreciaties betrekken - of niet meer betrekken. Voortaan spreek ik enkel nog van: een 'peniszomer', een 'penismatch' en ja, waarom niet, van een 'peniskut'. Merci.

schrikkel 199

Ik vertrek graag op reis maar heb een hekel aan bagage pakken. Stel het altijd uit tot het laatste moment. Maar dan gaat het vlug. Eerst wordt het lijstje samengesteld, met in het hoofd de hoofdstukken ‘traject’, ‘slaap’, ‘eten’, ‘fiets’, ‘hygiëne’, ‘kleren voor mooi weer’, ‘kleren voor regenweer’, ‘kleren om te zwemmen’ (ofte ‘zwembroek’), ‘warme kleren’ – en dan, niet onbelangrijk want ook op reis gaat het gewone leven door, de rubriek ‘cultuur’: fotografie, lezen, tekenen, schrijven. Dan wordt alles bij elkaar geharkt en kunnen de items met grote genoegdoening worden afgestreept. Vergeet ook niet de huissleutel mee te nemen. Dan blijkt dat er nog een paar boodschappen moeten worden gedaan. En vragen opgelost, zoals: nemen we elk twee koersbroeken mee of drie? Toch maar twee, je kunt die eerste toch altijd wassen. Waarmee? Met shampoo natuurlijk, je gaat toch geen wasproduct meeslepen. Allez vooruit.

schrikkel 198

Ik houd dezer dagen met argusogen het weerbericht in de gaten. Als je van plan bent om van hieruit voor een veertiendaagse fietsreis te vertrekken, kun je maar beter het weder mede hebben. En als het niet mede wil, moet er een plan-B zijn. Weerman Frank, wat heb je in de aanbieding? De kutzomer van 2012 (niet zíjn omschrijving) kwakkelt eerst nog wat aan, maar vanaf donderdag zou het hogedrukgebied boven de Golf van Biskaije (die mij om een of andere reden altijd aan Franks collega Sabine doet denken) zich tot boven ‘onze streken’ uitstrekken, met beter weer als gevolg. ‘Onze streken’, grappig hé? Na dit weerbericht zijn we er nog niet uit. Wordt het onze Ronde van België extra muros, zoals gepland, of dan toch maar weer Zuid-Frankrijk?

schrikkel 197



Julidagen thuis. Gindse renners die Tourkilometers afmalen en de stilstand hier. Het commentaarbehang van Michel Wuyts en José De Cauwer. Een helikopterbeeld van een monument dat je ooit zelf bezocht. Het ritueel van de ontsnapping-van-de-dag die één minuut per tien kilometer wordt bijgehaald door een peloton dat zich metamorfiseert van gezapige wielertoeristenclub tot kluwen van treintjes. De massaspurt, al dan niet tumultueus. Maar dan toch nog liever de bergetappes, al moeten die het nu al vele jaren stellen zonder geletruidragersbravoure: berggeiten van de tweede garnituur profiteren van het controlerende fietsen der leiders. Rekenaars zijn het! En dan ’s avonds, in omgekeerde volgorde: Mart Smeets en Vive le vélo! Heerlijke julidagen thuis.

reactie

Als Duits begrijp ik moelijk de splitsing tussen walen en vlamingen. Ja, in het eene gedeeltje praat men frans en in het andere gedeeltje nederlands. Voor mij bestaat geen verschil of ik in Luik, Namur, Antwerpen of Hasselt ben. Dit moet vooral geldig zijn voor de olympische spelen of voor een voetbalteam. Een team bestaat alleen uit Belgen.

Dieter W.

2937

120402

2936

Tussen Oudenaarde en Ellezelles - 120402

maandag 30 juli 2012

reactie

Een leuk toeval. Die bank was me ook al opgevallen. De vertederende onwaarschijnlijkheid maar ook tristesse van het Vlaamse landschap!
C.M.




foto's C.M.

reactie

Ik ben Vlaming en ik ben fier op die Waalse-Belgische medaille en nog meer op Charlene Van Snick!

K.R.

facebookbericht 306

Gelezen op het forum van De Standaard Online: "Liever een corrupte kazak dan een waalse bronzen medaille, die regimezender vrt toch ;-)". Einde citaat. Het is maar dat je weet wat er in dit land leeft. ;-(

2935

Tussen Oudenaarde en Ellezelles - 120402

2934

Beernem - 120402

schrikkel 196a

De bolsters vormen zich, schijnbaar onaangetast. Maar dat frisgroen kan de ziekte waaraan de paardekastanje – niet alleen dit individuele exemplaar maar de hele soort – nu al enkele jaren lijdt niet verhelen. De zuivere vrucht steekt af tegen de vlekken die zich op de bladeren al beginnen te vormen nog voor deze volgroeid zijn. Het loof zal nog voor het einde van de zomer onherroepelijk verdorren. Dat is een trieste aanblik.

zondag 29 juli 2012

schrikkel 195

Het filiaal van de Nationale Bank stond al een paar jaar leeg. Het is afgebroken, de bouwput is leeggepompt, de kranen zijn geïnstalleerd – alles is klaar voor de eerste fundamenten en het is hoog tijd voor een eerste stand van zaken. Twee mannen uit de buurt hebben zich voor deze taak aangemeld en kwijten zich er naar behoren van.

2933

2932

De Panne - 120401

zaterdag 28 juli 2012

driekleur 99

Het eerste waar mijn blik door werd getroffen was een golf van zwartglanzend haar die bij elke beweging van haar hoofd opnieuw onder een lichtgekleurde hoed met drie punten tevoorschijn kwam en zich over de opgevulde schouders van haar jas leek uit te storten. En wat een sprookjesachtig rokkostuum! Verbleekt lichtroze en verwassen geel, kleuren als van een vervallen palazzo. Daarop tekenden zich als op een gobelin grillig gevormde drakenfiguren af, roodgouden draden en rode glassplinters die schitterden als kostbare robijnen. Er zat veel oosterse geheimzinnigheid in deze jas, die bijna op haar knieën reikte. Ze droeg hem open, je zag een beige kniebroek die aan de bovenkant door een okerkleurige sjerp werd opgehouden en aan de onderkant in witte zijden kousen overging, die in zwarte lakschoenen staken. Boven de sjerp droeg ze een met ruches versierde blouse van wit satijn die de brede opstaande kraag van de jas met zijn eigen kraag opvulde. Ze had een stuk van de zachte witte stof over de opstaande kraag getrokken en daar klemde ze met haar wilskrachtige kin de viool op. En helemaal bovenaan: die brede steek van een soortgelijke stof als de jas, maar met een zwaarder effect want de randen waren afgezet met zwart fluweel.

Pascal Mercier, Lea, 19

woensdag 18 juli 2012

dienstmededeling

Ik ga weg tot 3 augustus. Tot dan!

2931

De Panne - 120401

dinsdag 17 juli 2012

schrikkel 194

Ik was een paar seconden te laat. Geloof het of niet maar ik zag de chauffeur van deze vrachtwagen, enfin, het silhouet van die chauffeur, in een appel bijten. Dáár had ik natuurlijk een foto van moeten maken. Maar dat ging dus niet meer. Het licht sprong op groen, de hand met de appel greep naar de versnellingspook en verdween dus uit beeld, en een vervelende weerschijn legde zich op de rechterzijruit van de vrachtwagencabine – het ‘effect’ was weg. Of toch niet helemaal: het bleef voortbestaan in mijn herinnering en nu bestaat het hier.

schrikkel 193b

Ze verzamelen een paar keer per dag op de schoorstenen van het buurhuis. Nu ik weer in mijn studeerkamer achteraan heb postgevat, kan ik het schouwspel gadeslaan. Voor kauwen zijn dit geen schoorstenen, natuurlijk, maar opvallend geometrisch gevormde rotspartijen. Ze komen twee per twee aangevlogen, zitten een tijdje gezellig te kouten, totdat er een het sein geeft om naar een volgende pleisterplaats te trekken. Dan wipt de eerste van de schoorsteen af, verliest in glijvlucht ettelijke meters om dan de vleugels uit te slaan en snelheid te maken. De anderen wippen nog een beetje neurotisch heen en weer op de nok en volgen dan zijn voorbeeld. Ze buitelen uit beeld.

schrikkel 193a

Hij heeft een leven bij de bank achter de rug en geniet nu van zijn familie, van de literatuur en van een tuin met verschillende compartimenten: boomgaard, kruidentuin, een compositie met haagvolumes, een bleekveld, het terras. K. poseert trots en tevreden, samen met zijn kleinzoon.

2930

De Panne - 120401

reactie

en die strepen worden almaar dunner tot er niets meer overblijft, niet eens een puntje...

EVL

maandag 16 juli 2012

schrikkel 192b

De man kwam, met behoorlijke embonpoint, een kilootje kwaliteitspralines ophalen. Des manons, wilde hij, maar toch vooral: caprices et tentations. Hij had iets te vieren, vertrouwde hij de winkeldame in het Frans toe terwijl ze zorgvuldig gehandschoend de kleinodiën in het schrijntje schikte: hij was vandaag dertig jaar getrouwd. Gelukkig getrouwd! Ja, dat is al eens iets om te vieren, zei de winkeldame. En toen de man vertrokken was en wij onze – dagdagelijksere – bestelling plaatsten, zei ze het nog eens, nu tot ons: dertig jaar, amai. En nog steeds caprices et tentations, antwoordden wij gevat. Jaja, ohlala!

schrikkel 192a

De zomer van 2012. Het wordt er niet eentje om over naar huis te schrijven.

schrikkel 191b

Dit doen we nu eens echt voor de kinderen. Voor hun plezier. Dat vinden zij leuk! Hoewel. Niet alleen zij. Wij eigenlijk ook. Laat ons het maar toegeven: wij vinden dit plezierig, plezant. Niets aan te doen. We moeten erdoor. We doen het en we beseffen dat het een herinnering wordt. We trappen ons de ziel uit het lijf, we ensceneren een race. We doen ingewikkelde inhaalmanoeuvres. We zetten de kinderen aan het gillen. We voelen het zweet langs onze rug lopen.
En ik besef: deden mijn ouders dit met mij?

schrikkel 191a

Ik denk soms terug aan die eindeloze zomers toen ik kind was. Twee maanden, meestal onafgebroken, thuis. Wat deed ik toen? Ik kan het mij nauwelijks nog voorstellen. Een paar herinneringen heb ik bewaard (sigarenbandjes met afbeeldingen van dynosaurussen, een tijdrit van 75 kilometer, een slecht opgepompte lederen bal tegen mijn neus, laag overvliegende straaljagers en de crèmekar die veel te laat op de avond langszwalpte), maar het algemene beeld is behoorlijk wazig. Ik kijk om en zie strepen, vervlogen en definitief onachterhaalbare tijd.

wolken 426-444

wolkencitaten uit: Frank Westerman, Ararat

426
Ons spel was op die wolkeloze dag overgegaan in ernst. (14)

427
Ter hoogte van de zwarte rotsband ontstond ’s middags een wolkenkraag, maar het wit van de kap bleef er glinsterend boven uitsteken. (23)

428
Boeren maken dat ze wegkomen, maar Parrot denkt niet aan schuilen, ook niet als de bliksem de wolken met steeds kortere tussenpozen doorklieft. (77)

429
Hoewel het onbewolkt is, zijn er geen sterren te zien. (88)

430
Hoewel de lente al een eind op streek was, lag de Araksvallei toegedekt onder een wolkentapijt waar de zon af en toe bleke lichtplekken in brandde. (111)

431
De doop van Jezus in de Jordaan, het Laatste Avondmaal, Jezus’ voeten die nog net uit een wolk staken tijdens de Hemelvaart. (121)

432
De kolom was opgestegen tot de top van de Ararat en vormde diezelfde avond nog een wolk die boven de vlakte uitregende. (132)

433
Er dreven wolken door de augustushemel, en telkens als je even in de schaduw was, voelde je de wind aantrekken en de temperatuur dalen. (151)

434
Dan tekende hij met potlood wolkenformaties met meeuwen of parachutisten. (193)

435
‘Niet in een man met een baard op een wolk,’ zei hij. ‘Maar er is iets tussen hemel en aarde waar wij mensen geen weet van hebben.’ (193)

436
De sneeuwloze kegel van de Kleine Ararat stak helder af tegen de blauwe lucht; de witte kap van de Grote was in de loop van de ochtend alweer omkranst door een pluk wolken. (254)

437
De ijskap van de Ararat stak af tegen een wolkeloze hemel. (263)

438
Boven ons staken sneeuwvelden als grauwe, gerafelde lappen onder de wolkenband uit. (264)

439
KAMP 2, 4100 M. NABIJ SNEEUW & WOLKEN. WIE GEEN LAST V. HOOGTEZ. HEEFT: MORGEN TOP. XX F (266)

440
Er klonk een donder, gevolgd door het onbestemde gegrom van een onweerswolk die ergens op de hellingen rondscharrelde. (266)

441
Het was surreëel: ik lag in een wolk op 4100 meter hoogte onder een grijze koepel met in mijn hand een dode telefoon. (266)

442
‘Zijn wolken hard of zacht?’ (Wolken zijn fluweelzaht, maar de hagel die eruit valt, is kogelhard.) (267)

443
Ze spraken over het weer: dat de wolkenband van de Ararat in de zomer ’s nachts hoorde op te lossen. (268-269)

444
We liepen regelrecht een nieuwe wolk in die ons met guurheid omsloot. (269)

wolken 424-425

wolkencitaten uit: Marcel Proust, Een liefde van Swann

424
En meteen verhelderde haar hele gezicht, als de transfiguratie van een grijs landschap onder een wolkendek dat scheurt op het tijdstip van de zonsondergang. (405)

425
De werkelijkheid is dus iets dat niets heeft te maken met de mogelijkheden, net zomin als een ons toegebrachte messteek met de zacht zwevende wolken boven ons hoofd (…). (461-462)

2929

Brugge, Gistelsesteenweg. Start Ronde van Vlaanderen - 120401

zondag 15 juli 2012

2928

Station Brugge - 120212

zaterdag 14 juli 2012

2927

S. - 120414

vrijdag 13 juli 2012

schrikkel 190

Niets menselijks is de bruid vreemd – ook zij moest op zekere tijd het sanitair opzoeken. Daarheen had zij slechts de rode loper te volgen. Het aangename aan het nuttige parend, checkte J. op de terugweg naar het feestgedruis haar smartphone – er zouden wel berichtjes zijn binnengelopen met felicitaties en wensen.

schrikkel 189

S. was het erover eens: F. had een prachtige speech gegeven.

schrikkel 188

De twee nieuwe bruggen naast de Smedenpoort zijn bijna klaar. Het zijn ranke stalen constructies, met een zachte bocht leunen ze aan weerszijden schier tegen de poort aan.

2926

J. - 120414

facebookbericht 305

Uiteraard is het internet een fantastisch instrument, onder andere geschikt om een publiek te bereiken. Maar ik denk toch dat je het verslavende effect van bijvoorbeeld de zogenaamd 'sociale' media op nog niet volledig gevormde breinen zwaar onderschat. Ik kan je de lectuur van 'Mythen van deze tijd' van Alessandro Galimberti aanbevelen, en daarin de hoofdstukken over het digitale tijdperk. Je schrijft ook dat aan de computer verslingerde kinderen door hun ouders moeten worden bijgestuurd. Staf, je verbiedt ze niet even gemakkelijk om van de computer te blijven als van de snoepdoos in de bovenste kast van de keuken.

donderdag 12 juli 2012

schrikkel 187

Gisteren werd het zo laat dat we op hotel moesten. Maar best ook, want we werden alweer om negen uur op post verwacht. Indien ik nog een trein naar huis had moeten nemen (ik had nog net de laatste kunnen halen) en ’s anderendaags, vandaag dus, met datzelfde transportmiddel opnieuw Brusselwaarts had moeten reizen, dan had ik niet langer dan een uur of vier kunnen slapen. En misschien maar drie, want die laatste trein rijdt niet altijd even stipt. Nu duurde mijn nacht wat langer. Ik ontbeet met enkele van mijn collega’s en stapte vervolgens statig door de poort de straat op, ten einde mij, voor een nieuwe lange werkdag, naar het parlement te begeven.

schrikkel 186

Je vraagt je af waarom er telkens opnieuw cameramensen en fotografen staan te wachten. Kunnen ze niet uit een reservoirtje van bestaand beeldmateriaal putten? Die politici veranderen toch niet zo snel van voorkomen en look? En waarom moeten de persjongens op straat kamperen, soms uren en halve dagen aan een stuk? Is het dan niet mogelijk een behaaglijk wachtzaaltje voor ze te installeren, met een koffiezet, een tv en wat kranten? En doe het dan zo dat de heren en dames ministers en ministrabelen niet anders kunnen dan door dat zaaltje heen naar hun met draaiende motoren wachtende chauffeurs te stappen. Zo zitten de persmuskieten ook beschut, en blokkeren ze niet de godganse dag het trottoir voor de Zestien. Maar neen, zo werkt het natuurlijk niet. De commotie telkens er een excellentie naar buiten schrijdt, maakt deel uit van de show, het is een ritueel. Het gedrum is obligaat. Voor de politici is het spitsroeden lopen tussen twee erehagen van geluidsmannen met microfoonhengels statusverhogend. En voor de journalisten, ach, die moeten ook de dag door.

campagne 9

Het is goed wonen in Brugge. Niemand betwist dat. Maar het kan nog beter. GROEN wil huurders beter beschermen. GROEN wil een zacht fiets- en een streng zwerfvuilbeleid. GROEN wil niet nog meer toerisme in Brugge. GROEN wil niet nog meer haven in het hinterland. GROEN wil een transparanter bestuur en een hechter sociaal weefsel. Dat alles kan als we samenwerken. GROEN WERKT. Voor iedereen, samen met u.

Dat is nog 55 tekens te veel. Het mogen er maar 350 zijn, inclusief spaties. Dus maken we er dit van:

Het is goed wonen in Brugge. Maar het kan nog beter. GROEN wil huurders beter beschermen. Een zacht fiets- en een streng zwerfvuilbeleid. Niet nog meer toerisme in Brugge. Niet nog meer haven in het hinterland. GROEN wil een transparanter bestuur en een hechter sociaal weefsel. Dat alles kan als we samenwerken. GROEN WERKT. Voor iedereen, met u.

Dat zijn er 348. Bovendien minder GROENs en niet dat vervelende gehamer met dat 'willen'.  

reactie

Ik vrees dat ge - niettegenstaande je vele literaire capaciteiten - niet voor politiek copywriter in de wieg gelegd bent. ;-)
E.C.

2925

W. - 120414

woensdag 11 juli 2012

campagne 8

Ik krijg bericht van C., dat ik mijn tekst voor de canvaskaart moet schrijven. Ik had er al een opgestuurd, maar blijkbaar miste hij zijn doel. Hij luidde als volgt:

Brugge is een goede stad om in te wonen. Maar het kan nog beter: met een gereguleerde vastgoedmarkt en een vriendelijk fietsbeleid, met zwerfvuilpreventie en een toerisme dat binnen de perken blijft, met transparant bestuur en een sterk sociaal weefsel, met een haven die het binnenland niet opsoupeert, met florerende buurtwinkels en volkse cafés.

Bij nader inzien toch niet zo geslaagd. Dat ‘gereguleerd’ klinkt te geleerd, die ene tweede zin is veel te lang, en ik spreek de lezer niet rechtstreeks aan. Bovendien komt de naam ‘Groen’ nergens in de tekst voor. Nu ik de gelegenheid krijg om mijn tekst te herwerken, maak ik er het volgende van:

Het is goed wonen in Brugge. Niemand betwist dat. Maar het kan nog beter. GROEN wil huurders beter beschermen. GROEN wil een zacht fiets- en een streng zwerfvuilbeleid. GROEN wil niet nog meer toerisme in Brugge. GROEN wil niet nog meer haven in het hinterland. GROEN wil een transparanter bestuur en een hechter sociaal weefsel. Dat alles kan als we samenwerken. GROEN WERKT. Voor iedereen, samen met u.

2924

reactie

Dit heet dan ... perrongeluk.
Een deur die plots opengaat...


dinsdag 10 juli 2012

facebookbericht 304

(over de spelling(s)regels)
Ja. Ik heb die regels nooit geleerd. Eerst omdat ik ze niet begreep, dan begreep ik ze genoeg om te zien dat ze niet logisch waren, en nu vertik ik het ze te leren uit balorigheid. Ik ben al meer dan twintig jaar 'redacteur' - het gaat dus ook zonder. Ik heb me wel altijd afgevraagd of het er in andere talen ook zo frivool aan toe gaat.

schrikkel 185

Je veux dédier ce poème
A toutes les femmes qu'on aime
Pendant quelques instants secrets
A celles qu'on connait à peine
Qu'un destin différent entraîne
Et qu'on ne retrouve jamais
A celle qu'on voit apparaître
Une seconde à sa fenêtre
Et qui, preste, s'évanouit
Mais dont la svelte silhouette
Est si gracieuse et fluette
Qu'on en demeure épanoui
(…)

tekst: Antoine Pol
muziek : Georges Brassens
 
Ik draag dit gedicht op ter ere
van alle vrouwen die wij begeren
een onbewaakt ogenblik lang,
gestolen in ‘t licht van de dood –
we kenden haar ternauwernood
en zien haar nooit meer weer.
Van al die vrouwen die heel even
aan ons raam voorbij komen zweven
en al vlug gehaast zijn verdwenen
maar wier ranke silhouet en benen
zo gracieus en vloeiend beklijven
dat je moet verbluft achterblijven.
(…)

schrikkel 184

De grote vakantie is nog maar nauwelijks begonnen of daar heb je ze al: de eerste grootvaders met hun kleinkinderen op stap. Voor de peuters een avontuur, voor de oudjes een gebroken uur in een lange voormiddag: de begankenis naar de bakker of beenhouwer. Wedden dat kleine dreumes daar een ‘schelletje’ hespenworst krijgt? En dan ‘danke’ moet zeggen?

2923

S. - 2010 (?)

2922

mijn moeder - 2010 (?)

zondag 8 juli 2012

schrikkel 183b

Buffon brult met gesloten ogen – en behoorlijk vals – het Fratelli d’Italia, het Italiaanse volkslied:
Stringiamci a coorte,
siam pronti alla morte,
l'Italia chiamò!
Het mag niet baten: de Azzurri zullen met 4-0 de boot in gaan, geveld door het oppermachtige tiki-takavoetbal van de Spanjaarden. Ook Balotelli kan geen vuist maken, six pack of niet. En waar is Pierke Pierlala Pirlo? Vakkundig geneutraliseerd door de Spaanse middenvelders die, zo leren ons de analisten tijdens de rust met zwierig uitgezwaaide pijltjes op het scherm, systematisch de looplijnen dichten. We hebben genoten van dit kampioenschap. Vaak goed voetbal, zeer sportief, een buitengewone halve finale tussen Duitsland en Italië. Maar een terechte winnaar, het moet gezegd. Al was het maar omdat ploeggeest en collectiviteit het hebben gehaald op de individuele klasse en rotverwende egotripperij van bijvoorbeeld de Nederlanders of de Fransen. Al blijven het natuurlijk multimiljonairs waarop we ons zitten te vergapen – het valt me alsmaar moeilijker dat te vergeten. Soms lukt dat nog door de schoonheid van een fase, de artistieke krul van een inswinger, de altruïstische inzet van gedoodverfde vedettes.

schrikkel 183a

'Je moet eens naar Koekelare komen.’ Of: ‘Tot in Koekelare.’ Uiteindelijk kwam Koekelare naar Brugge, en wel in de vorm van gelegenheidshulp in een koffiebar, een die kaas had gegeten van koffiebranden en -blenden, latte macchiato en cappuccino, Italian and Irish coffee. S.C., die ik al jaren virtueel ken via het bloggen, het facebooken en andere onrealistische communicatiepraktijken, en onrechtstreeks omdat hij een vaak door haar ter sprake gebrachte collega is van S., aanschouw ik dus voor het eerst in levende lijve, na vele malen via het internet met hem zogenaamd ‘contact’ te hebben gehad. Zijn Italiaanse is prima, al mocht er wat méér amaretto in gezeten hebben, de granita daarentegen doet ons met heimwee terugverlangen aan de versie die we in Vieste hebben leren kennen – daar was het ijs vermalen! S., ’t was toch een prettige kennismaking! Altijd welkom voor een Nespresso!

2921

C. - 2010 (?)

2920

De Panne - 2010 (?)

vrijdag 6 juli 2012

schrikkel 182

M.-A.

We hoorden talrijke interessante verhalen.

Over hoe M.-A. en J. bij de aankoop van jullie huis de concurrentie hadden van een ander koppel, en dat J. dan onlangs een indertijd gemaakte portrettekening van die verongelukte man aan diens weduwe bezorgde en eindelijk een misverstand kon wegwerken.
Over de reacties van de beide vaders op de mogelijke aankoop van het huis: ‘Als ge dat koopt zijt ge ne stomme kloot’ versus ‘Als ge dat niet koopt zijt ge ne stomme kloot’.
Over Odo C., die graag champagneflessen stookt en,toen ze nog leefden, samen met zijn drie broers kaart speelde en daarbij boterhammen met rauw gehakt en mosterd verorberde.
Over diezelfde Odo C., die onlangs met zijn kruk inhakte op een stelletje jongeren dat hem probeerde zijn portefeuille te ontfutselen.
Over de ober van het terras in Gordes, die luidop voor het hele plein een ‘Ollander’ te kakken zette: ‘Dat is nu al twee uur en vierendertig minuten en twintig seconden dat diene mens daar al zit, op een van mijn stoelkes, met één consumptie. Il faut le faire.
Over de formidabele vakanties in Murs en dat de kruidenier, caféuitbater, schaapherder enzovoort die er toen nog waren er nu niet meer zijn.
Over Robert H., die altijd zijn bureau proper opkuiste en stipt van negen tot twaalf en van twee tot zes aanwezig was in het museum en die daar nu een immens gemis achterlaat.
Over de Litauwse schilder Ciurlionis.
Over de gehandicapte dochter van M., en dat M. nu oude dames gezelschap houdt, onder andere een kasteelvrouw wier echtgenoot na talrijke familieruzies in zijn eigen vijver is gestapt omdat hij het gehakketak over de toekomstige erfenis beu was.
En nog veel meer.

schrikkel 181

Dat was even schrikken. Een geanimeerde tuindrink ter gelegenheid van V.’s 60ste verjaardag, à l’improviste georganiseerd door haar kinderen. Het weer is opvallend goed, het dessertbuffet succulent, we leren nieuwe mensen kennen – het is een gemoedelijke bedoening. En plots staat daar…
Ik weet wel, het klinkt zwaar op de hand en het was helemaal niet de bedoeling van A. om ons aan het schrikken te brengen maar ineens maak ik die totaal ongewenste associatie, ingegeven door beelden en films uit historische documentaires, en door dat zeer beladen en nogal uitzonderlijke, quasi volledig voor dergelijke situaties voorbehouden perspectief, een associatie met een omstandigheid die niemand van de aanwezigen ooit heeft meegemaakt en – laat ons hopen – die niemand onder ons ooit zal meemaken, een associatie met bijeengedreven, wachtende, hopeloze gevangenen die onder bedwang worden gehouden door een bewaker.
A. maakt haar overzichtsfoto en verdwijnt weer van het dak.
Het was een vluchtig beeld, het verdween even rap als het was opgedoken. Ik vergat vlug waaraan ik had gedacht, zette het gesprek over geaderde marmersoorten voort en vraag me nu af of ik de enige was die deze onprettige bedenking maakte.

reactie

Tja, terug naar Mao... en zijn culturele revolutie.
Uvi

facebookbericht 303

Ik vond de manier waarop jullie het aangepakt hebben indrukwekkend. Alle vier. Bij Mart Smeets, later op de avond, vond iemand het nodig te zeggen - op de vraag van Smeets - dat hij vond dat Vive le Vélo een avondje had moeten overslaan. Neen dus. Jullie kozen voor de moeilijke oplossing. Het werd een waardig eerbetoon waarin de emoties, precies omdat ze, zoals tegenwoordig al te vaak, niet werden nagestreefd, echt en oprecht waren. De liedtekst van Klaas Delrue was aangrijpend.

facebookbericht 302

We komen stilaan in de leeftijd, Johan, dat onze helden een na een verdwijnen. Ik hoorde vanmorgen ook de 'Kinderballade' op de radio. Heb het altijd prachtig gevonden, maar nu greep het me natuurlijk nog meer aan. Alleen al die ene regel: 'Zelfs het gras luisterde mee'.

2919

Varsenare - 2010 (?)

donderdag 5 juli 2012

driekleur 98

…en dat er als je je blik over de bij de kassa uitgestalde snoepwaar laat glijden, toevallig Chuckles bij blijken te zijn, dat je die dan koopt. Binnen tien minuten zijn de zachte reepjes alle vijf op. Rood, geel, groen, oranje en zwart.


Paul Auster, Winterlogboek, 179

schrikkel 180

Zou het echt levensgevaarlijk zijn, de combinatie van fellatio en cunnilingus? Ik denk het niet – maar goed, daarover horen wij het hier niet te hebben. Ik vind het niettemin intrigerend: ‘ich bin 69’ – ‘96’, ook als je het omkeert. Ik lees wat er niet staat. En dan in combinatie met de hoogspanning, de afbladderende verf en de klimplantinvasie die aan de Schone Slaapster doet denken.

schrikkel 179

Na een bepaald uur, zeg maar tien of elf uur ’s avonds, ontstaat er op de treinen een lossere sfeer. De mensen zijn jovialer, aangenamer, het doet er zo niet meer toe want de avond is toch voorbij. Vaak speelt alcohol daarbij een rol maar dat hoeft niet per se. Het is de solidariteit van de late ridders, de mannen van de nacht. Maar het kan er ook desolaat aan toe gaan. Als de laatste passagier de gehandicaptenwagon heeft verlaten, het vehikel dat ook overdag zoveel mogelijk wordt gemeden omdat mensen nu eenmaal niet graag dwars op de rijrichting gezeten reizen, ontstaat een beeld als dit. Het lijkt wel de binnenruimte van een Startrek-tuig, een steriele cabine waaruit alle kleur is verdwenen – op het urgentierood van het noodhamertje en het blauw van een PET-fles na.