schrikkel 183b

Buffon brult met gesloten ogen – en behoorlijk vals – het Fratelli d’Italia, het Italiaanse volkslied:

Stringiamci a coorte,
siam pronti alla morte,
l'Italia chiamò!

Het mag niet baten: de Azzurri zullen met 4-0 de boot in gaan, geveld door het oppermachtige tiki-takavoetbal van de Spanjaarden. Ook Balotelli kan geen vuist maken, six pack of niet. En waar is Pierke Pierlala Pirlo? Vakkundig geneutraliseerd door de Spaanse middenvelders die, zo leren ons de analisten tijdens de rust met zwierig uitgezwaaide pijltjes op het scherm, systematisch de looplijnen dichten. We hebben genoten van dit kampioenschap. Vaak goed voetbal, zeer sportief, een buitengewone halve finale tussen Duitsland en Italië. Maar een terechte winnaar, het moet gezegd. Al was het maar omdat ploeggeest en collectiviteit het hebben gehaald op de individuele klasse en rotverwende egotripperij van bijvoorbeeld de Nederlanders of de Fransen. Al blijven het natuurlijk multimiljonairs waarop we ons zitten te vergapen – het valt me alsmaar moeilijker dat te vergeten. Soms lukt dat nog door de schoonheid van een fase, de artistieke krul van een inswinger, de altruïstische inzet van gedoodverfde vedettes.