Ze verzamelen een paar keer per dag op de schoorstenen van
het buurhuis. Nu ik weer in mijn studeerkamer achteraan heb postgevat, kan ik
het schouwspel gadeslaan. Voor kauwen zijn dit geen schoorstenen, natuurlijk,
maar opvallend geometrisch gevormde rotspartijen. Ze komen twee per twee
aangevlogen, zitten een tijdje gezellig te kouten, totdat er een het sein geeft
om naar een volgende pleisterplaats te trekken. Dan wipt de eerste van de
schoorsteen af, verliest in glijvlucht ettelijke meters om dan de vleugels uit
te slaan en snelheid te maken. De anderen wippen nog een beetje neurotisch heen
en weer op de nok en volgen dan zijn voorbeeld. Ze buitelen uit beeld.
