maandag 2 juli 2012

schrikkel 176a

De 15de-eeuwse ‘pleurants’ zijn losgemaakt van het grafmonument van Jan zonder Vrees in Dijon en zetten hun statisch treurspel tijdelijk in Brugge voort. Maar nu los van elkaar – en dat voel je: sommige beeldjes missen de interactie met hun buur ter linker- of rechterzijde. Hier vormen ze geen groep, het zijn dolende enkelingen. Mooi, bijzonder fraai vervaardigd en ontroerend, dat wel. Maar door ze los te maken van datgene wat ze bewenen, en hen van elkaar los te maken, lopen ze er wat verloren bij. Bovendien klopt er iets niet: echt verdriet toont zichzelf niet. Niet toevallig verbergen veel van die monnikjes hun aangezicht. Hier wordt hun verdriet tot onderwerp van een tentoonstelling uitvergroot, gethematiseerd. En dat gaat tegen de natuur van het verdriet in.