De 15de-eeuwse ‘pleurants’ zijn losgemaakt van
het grafmonument van Jan zonder Vrees in Dijon en zetten hun statisch treurspel
tijdelijk in Brugge voort. Maar nu los van elkaar – en dat voel je: sommige
beeldjes missen de interactie met hun buur ter linker- of rechterzijde. Hier
vormen ze geen groep, het zijn dolende enkelingen. Mooi, bijzonder fraai
vervaardigd en ontroerend, dat wel. Maar door ze los te maken van datgene wat
ze bewenen, en hen van elkaar los te maken, lopen ze er wat verloren bij.
Bovendien klopt er iets niet: echt verdriet toont zichzelf niet. Niet toevallig
verbergen veel van die monnikjes hun aangezicht. Hier wordt hun verdriet tot
onderwerp van een tentoonstelling uitvergroot, gethematiseerd. En dat gaat
tegen de natuur van het verdriet in.
