Je vraagt je af waarom er telkens opnieuw cameramensen
en fotografen staan te wachten. Kunnen ze niet uit een reservoirtje van
bestaand beeldmateriaal putten? Die politici veranderen toch niet zo snel van
voorkomen en look? En waarom moeten de persjongens op straat kamperen, soms uren en halve dagen aan
een stuk? Is het dan niet mogelijk een behaaglijk wachtzaaltje voor ze te installeren,
met een koffiezet, een tv en wat kranten? En doe het dan zo dat de heren en
dames ministers en ministrabelen niet anders kunnen dan door dat zaaltje heen
naar hun met draaiende motoren wachtende chauffeurs te stappen. Zo zitten de
persmuskieten ook beschut, en blokkeren ze niet de godganse dag het trottoir
voor de Zestien. Maar neen, zo werkt het natuurlijk niet. De
commotie telkens er een excellentie naar buiten schrijdt, maakt deel uit van de
show, het is een ritueel. Het gedrum is obligaat. Voor de politici is het spitsroeden lopen
tussen twee erehagen van geluidsmannen met microfoonhengels statusverhogend. En
voor de journalisten, ach, die moeten ook de dag door.
