Kijk
naar mij! Kijk naar mij! Dit paar schoenen schreeuwt het uit en dat doe ik dan
ook: kijken. Ik kijk naar die schoenen en vraag me af hoe frivool, of onzeker,
je moet zijn om op zo’n fluogele klompen rond te lopen. Hooggehakt bovendien,
dat kan niet comfortabel zijn. Verzacht de aandacht het ongemak? Is er een break-even
tussen opvallen en lijden? Ik weet het niet. Wel weet ik dat ik blij ben dat ik
me als man geen dergelijke vestimentaire zorgen moet maken. Ik huldig
onopvallendheid en gebruiksgemak. Als iedereen nu eens hetzelfde zou kunnen
aantrekken, hoeveel positieve energie zou er dan niet in betere doeleinden
kunnen worden geïnvesteerd?
