reactie

Omstreeks 11.00 uur zijn zuster Donata (76) en zuster Yvonne (79) op stap. Zuster Donata is de chauffeur van haar gemeenschap en heeft haar medezuster naar het ziekenhuis gebracht, waar een afspraak voor haar knieoperatie is gemaakt. Samen wandelen ze nu rustig via deze winkelstraat naar de broer van Donata, waar ze het middagmaal zullen nemen. Daarna zullen ze even een bezoekje brengen aan het schoolfeest in het kleuterschooltje in de buurt, ter gelegenheid van de inwijding van de nieuwe speelplaats, grotendeels gefinancierd met steun uit de kas van hun congregatie.

De jongste van de twee is decennialang vroedvrouw geweest, eerst in Congo, later in Rwanda. Nu is ze vrijwilliger op de palliatieve afdeling. Haar medezuster verlangt ernaar om, zodra ze hersteld is van de ingreep, opnieuw in het tweedehandswinkeltje van het Noodfonds mensen te kunnen bijstaan, al was het maar met een luisterend oor.

Allebei zijn ze al meer dan een halve eeuw trouw aan hun roeping. Nog steeds stemt het hen gelukkig en dankbaar dat die ze dag in dag mogen beleven. Met het kapje van hun uniform steken ze uit boven de grijze massa. Moedig blijven ze het dragen, ook al weten ze dat dit teken van hun religieuze inzet een grote verscheidenheid aan reacties oplevert. Gelukkig merken ze niet dat er steels van hen een foto wordt genomen. En al bij al is het ook een meevaller dat de laatste technologische ontwikkelingen aan hen voorbij zijn gegaan, zodat ze nooit de blog zullen lezen waarin ze snerend als ‘strompelende en verschrompelende kenauen’ worden voorgesteld!

Christiane Constandt