GROENE OASE
Eergisteren ging op Facebook een foto rond van Annick De Ridder die tegen een boomstammetje leunt. Daar werd nogal meewarig over gedaan. Zeker ook omdat Annick De Ridder op haar Twitterbericht schreef wat ze schreef: dat ze met het nieuwe Mediaplein ‘alweer een nieuwe groene long’ realiseert. En ter illustratie toont ze zichzelf, het krakkemikkige scharminkel ondersteunend, zich er duidelijk ter dege van bewust dat als het ding niet op tijd water krijgt het tegen de grond gaat bij de eerstvolgende windstoot, al dan niet met gebakken lucht.
Annick De Ridder, voor wie het niet zou weten, is voorzitter van de raad van bestuur van – zoals dat tegenwoordig heet – Port of Antwerp-Bruges; bovendien een zeer gewaardeerd en bij haar collega’s geliefd Vlaams volksvertegenwoordiger; daarnaast Antwerps schepen voor haven, stadsontwikkeling, ruimtelijke ordening en patrimonium; niet te vergeten ook, als diens voormalige werkneemster, protégée van Fernand Huts van Katoen Natie; en ten slotte prominent lid van de N-VA. Vroeger was ze bij de Open Vld. Annick De Ridder is Annick De Ridder want er is maar één Annick De Ridder, hoeveel verschillende gedaantes ze ook bereid is aan te nemen. Zij is en blijft altijd haar bijzonder sympathieke zelf. En zij is nu dus ook een voorvechtster van de aanwezigheid van bomen in haar stad, dé stad – kortom: ’t Stad. Antwerpen dus. Koeken- en bomenstad.
Of heb ik het verkeerd voor? Misschien is Annick De Ridder een opportunistische cynica, een theatrale schertsfiguur, een sardonische sarcaste met totale minachting voor het domme publiek? Neen, dat kan toch niet zijn? Het zou toch echt perfide zijn om ook maar te durven zoiets te denken?
Natuurlijk is dit een schertsvertoning. Die tien boompjes op een met beton dichtgeplamuurde hectare zullen heus de klimaatverandering niet counteren. En dat weet Annick De Ridder zelf natuurlijk ook. Neen, haar foto is een politieke boodschap. Een driedubbele politieke boodschap – de N-VA zet, dat is bekend, hoog in op communicatie. Die partij heeft daar dan ook veel geld voor veil.
Dit is wat de communicatiestrateeg in en waarschijnlijk ook naast Annick De Ridder Annick De Ridder met deze foto doet zeggen:
1. Ik ben stoer want ik doe unverfroren aan greenwashing en ik heb lak aan wie dit als dusdanig ontmaskert. Lach mij maar uit. Negatieve reclame is ook reclame, en ik trek toch aan de touwtjes – je zult nog veel bokes moeten eten om mij uit mijn machtspositie te verdrijven.
2. Het kan me geen zak schelen, die hele opwarming. Natuurlijk weet ik dat die enkele struiken – neen, je kunt ze inderdaad geen bomen noemen – op deze betonvlakte niets in te brengen hebben tegen het onleefbaar worden van mijn stad. Maar da’s voor later. Wat nu telt is mijn machtspositie vandaag, en de bestendiging en liefst nog uitbreiding daarvan op de korte termijn.
3. Kijk goed waar ik sta. Uiteraard poseer ik niet toevallig voor de nieuwe vestiging van De Persgroep. Daar is het namelijk dat wij onze communicatiebesognes regelen en laten regelen. Zo weten jullie meteen hoe de informatie jullie bereikt in ons gemonopoliseerde Vlaamse medialandschap. En uit wiens ruiven wij met z’n allen een graantje meepikken. Jazeker, wat we zelf doen, doen we zelf!
En voor de rest, beste mensen, jullie kunnen allemaal de boom in!
