getekend 269

4 januari 1983

facebookbericht 1044

Nationalisme? Sport? De Slimste Mens? Kijk daar een boerkini! Eigenlijk is er maar één probleem dat er echt toe doet, maar dat waar het maar kan wordt weggeschoven door kortetermijnpolitici die handig gebruik maken van de aan commercie overgeleverde media. Lees erover in het artikel hieronder maar veel meer nog in het uitstekende boek van Ludo De Witte: Als de laatste boom geveld is, eten we ons geld wel op, uitgegeven bij EPO.

facebookbericht 1043

Mensenhandel, zwartgeldcircuits, gokcultuur, portretrechten, belastingontduiking, mentaliteitsprobleem met spelers die elke scheidsrechterlijke beslissing aanvechten, agressiviteit op het veld, hooliganisme en maatschappelijke kost, businessseats...: er zijn heel veel argumenten om deze sport definitief de rug toe te keren. Maar ja, ze kunnen goed shotten, hé?

de herfst van 2017 – 27

22 oktober 2017

33 – Ik hoop voor Mia Doornaert dat ze voor een eventuele tweede druk van haar boek (als die er al niet is) de kans krijgt om haar laatste hoofdstuk te herschrijven. Ontredderde republiek (ondertitel: Zoektocht naar de ziel van Frankrijk) verscheen vlak voor de presidentsverkiezingen eerder dit jaar, ja, ook vlak voor het schandaal dat de rechtse presidentskandidaat François Fillon nekte, de op dat moment – ook door Doornaert, voel je tussen de regels aan – gedoodverfde winnaar. Van Macron – die vreemd genoeg wordt omschreven als ‘links-liberaal’ – als mogelijke opvolger van Hollande leek in januari-februari 2017 nog geen sprake, ook niet bij onze geadelde Frankrijkologe. Haar laatste hoofdstukje, waarin Fillon wel erg nadrukkelijk aan de taken voor de volgende president wordt gekoppeld, is de enige smet op deze voor de rest voortreffelijke inleiding op de Franse politiek en recente geschiedenis.

Het sterke van dit boek is dat Doornaert er zich op heeft toegelegd om de strekkingen en spanningsvelden binnen de hedendaagse Franse politiek te wortelen in gebeurtenissen en evoluties die al heel ver achter ons liggen: de kruistochten, de eeuwen durende oorlogen met de Engelsen en de Pruisen, de in de laïcité beklonken relaties tussen Kerk en staat, de Franse Revolutie en Napoleon, de dekolonisatie, enzovoort. Dat doet Doornaert helder en doordacht, en goed gedocumenteerd. Dat ze daarbij soms de neiging heeft om te pronken met haar eigen netwerk, dat haar tot in bepaalde journalistieke topregionen toegang verschaft, en dat ze het niet kan laten om haar politieke voorkeur te laten blijken: het is haar vergeven. Zo heeft zij opvallend veel sympathie voor Chirac en Sarkozy, en opvallend weinig voor Mitterrand en Hollande. Of neem de omschrijving van Jean-Luc Mélenchon als ‘de linkse volkstribuun’, dat klinkt toch ook een beetje vooringenomen. Ik heb me – als de linkiewinkie die ik volgens sommige van mijn Facebookvrienden ben – ook een beetje geërgerd aan een paar impliciete incriminaties, zoals deze, in een beschrijving van het kiespubliek van extreem-rechts: ‘mensen willen hun land terug, ze willen weer een staat die hen beschermt tegen ultraliberale globalisering en ongecontroleerde immigratie. Ze willen bescherming tegen terreurgeweld, veiligheid in hun wijken, wellevendheid in de openbare omgang met elkaar. En ze willen respect van hun politieke elites, die ze nu als arrogant ervaren.’ Huh? Zouden linkse mensen dan geen ‘wellevendheid in de openbare omgang met elkaar’ wensen? Ik dacht het niet. Maar goed, als kritisch lezer kijk ik hier wel doorheen. Ik vergeef het Mia. Ik ben haar dankbaar voor de essentie van dit boek: een explicatie van de huidige Franse politiek (tot vlak voor de val van Fillon dus) vanuit de geschiedenis.