090112, 090114 en 090123 – We hebben ons om de tuin laten leiden: ‘Raymond Klassiek’ was geen optreden met alleen maar Raymond, neen, hij kwam, tussen de stukjes Weense wals van het West-Vlaams orkest van Patrick Peire door, gewoon enkele liedjes brengen aan de piano. Het serviceclubpubliek zou waarschijnlijk, met alleen Peire op het programma, niet in dermate grote getale zijn komen opdagen voor dit concert-voor-het-goede-doel.
Het was een vreselijk concert. De keuze van de klassieke muziek was aangepast aan de modale smaak van de rotarianen (met enkel een sereen gebrachte Valse Triste van Sibelius en een orkeststukje voor hobo solo van Piazzolla op niveau), maar Raymond van het Groenewoud spande toch de kroon qua onuitstaanbaarheid.
We dansen de Bostella, zong hij. En: Het gaat om ons. Liedjes met teksten over verveeld samenzijn en geforceerde pret en valse contacten. In de knop gebroken dromen. Zeer gedurfd hoor, van Raymond, om dat uitgerekend hier, bij deze gelegenheid, te zingen – maar het rotarypubliek vond het goed en de van hier tot ginder gedecolleteerde del in de rij better seats achter mij rattlede met haar jewelry.
Enkel tijdens het door het orkest fraai begeleide Twee meisjes wist RvhG zijn eigen tics en cabotinages onder controle te houden en te bewijzen dat in hem toch ook een groot kunstenaarschap schuilgaat.
Samen zijn
Ja, vooral samen zijn
Zou dat niet geweldig zijn
Is het niet gezellig
Om voor elkaar de hel te zijn
Wat een pijnlijke bedoening.
