Vandaag staat in De Krant van West-Vlaanderen, vroeger Brugsch Handelsblad en tegenwoordig een oplage kennend van bijna 100.000 (400.000 lezers volgens de CIM-cijfers), een door Johan Debruyne op basis van een gesprek geschreven en door mij wat bewerkt artikel over ‘Pascal Digital’. Ik plaats het hier voor al wie er niet toe komt DKVWV zelf in te kijken.
Hoe internet mensen dichter bij elkaar kan brengen...
Pascal Digital opent een digitale wereld
Gepokt en gemazeld in het culturele leven kijkt Pascal C. uit Sint-Kruis naar de wereld met een digitale camera en een kritische blik. Zijn foto’s en teksten plaatst hij elke dag op het net. En met dagelijkse e-mails, telkens met een foto, bereikt hij zijn 150 abonnees. Iedereen kan lid worden van “Pascal Digital” – zo heet het project. Veilig, gratis en niet tijdrovend. De auteur garandeert een dagelijkse stimulans: soms een lichte toets, soms een iets dieper gravende overpeinzing.
Voor velen is het ondertussen vaste prik geworden. En de maker zelf? Ook die is tevreden! Ik ontmoet Pascal Digital in zijn huis aan de Marcus Laurinstraat in Sint-Kruis. Om den brode is hij freelance vertaler en maakt hij andermans teksten persklaar. Hij werkt voor uitgeverijen, tijdschriften, musea en enkele organisaties. Ongeveer een jaar geleden schafte hij zich een digitaal fototoestel aan. Hij besloot meteen daar iets zinvols mee te doen. En dus begon hij abonnees te werven voor zijn dagelijkse mails. Na alle vrienden en kennissen te hebben overtuigd, voerde hij wat campagne en kon op die manier de grenzen van zijn “stam” doorbreken. Nu bereikt hij ook mensen die hij niet persoonlijk kent. Omdat ik weet dat hij een verdomd goede pen heeft (ooit schreef hij dat wie Brugge binnenkomt de neiging heeft de voeten af te vegen!) en overtuigd werd door zijn zeldzame lefgozerigheid bij het “uitbreken”, ben ik ondertussen zelf ook abonnee geworden.
Thuis werken heeft zo zijn voordelen, zegt Pascal. Je bepaalt zelf het werkritme en je eigen organisatie. Files kunnen je niet meer kwellen. En toch. De talige winkel draait meer dan vlot, maar het isolement knaagt. Je zit daar maar dag in dag uit in je eentje met taal bezig te zijn. Het middel om uit die cocon te breken werd “Pascal Digital”. De naam rijmt lekker en zegt meteen waarover het gaat. De abonnees krijgen een e-mail met een Word-bestand in bijlage. Daarop staan een foto, soms een onderschrift en altijd de datum. Wie méér wil, kan daarenboven terecht op de twee websites van Pascal Digital. Op http://www.photoblog.be/pascaldigital staan andere foto’s dan deze in de mails (en kan de bezoeker ook kennismaken met het werk van andere fotografen zoals, onder meer, dat van de Bruggelingen Paul Willaert en Luc Rabaey). En de weblog http://pascaldigital.blogspot.com vult Pascal Digital dagelijks aan met teksten: bedenkingen bij het nieuws of boeken, observaties, ergernissen, ontroeringen… Er staan ook teksten in over Ryckevelde, waar Pascal vaak met zijn hond wandelt en foto’s maakt, die dan weer op de fotoblog terechtkomen…
-Dat je als taalmens ongevraagd teksten of verhalen verstuurt, tot daar aan toe, maar foto’s…
Pascal : “Ik ben geen professionele fotograaf, maar ik vind van mezelf dat ik verdienstelijke foto’s maak. Ik heb het ook altijd graag gedaan. De digitale techniek heeft mij bevrijd.”
-Je hebt nu al meer dan 150 abonnees. Wat is de volgende stap?
Pascal : “De dagelijkse uitprints vormen na een jaar stilaan een archief waarin ik kan zien hoe mijn blik evolueert. En de betere foto’s zou ik wel al eens durven tentoonstellen. Ik heb dat trouwens al met bijval gedaan, bij pottenbakster Anne Perneel in Loppem. Misschien nodig ik eens al mijn abonnees uit op een drink. Veel van die mensen ken ik niet persoonlijk, maar er is wel een band ontstaan. Wie internet goed gebruikt, kan mensen dichter bij elkaar brengen! Ik wil dit netwerk verder uitbouwen. Op naar de 200 abonnees! Wie zich wil inschrijven, stuurt gewoon een mailtje naar: pascaldigital@hotmail.com”
-Wie was je eerste slachtoffer?
Pascal : “Mijn vriend en kunstenaar Francis Bekemans (van de stoeltjes aan het station van Brugge) was de eerste, en zo is dat organisch gegroeid. Ik heb heel bewust nooit mensen overtuigd. Enkel uitgenodigd. En mijn abonnees blijven niet om mij een plezier te doen. Wie dat wil, stapt er gewoon uit. Even goede vrienden.”
-Ging het echt alleen maar om het doorbreken van een zeker isolement?
Pascal : “Het is ook een kwestie van creativiteit, natuurlijk. Op een manier die voor anderen zichtbaar is. Je wil ook altijd maar betere foto’s maken. En ook aan de kwaliteit van de weblog met teksten werk ik hard: je moet niet alleen maken dat je bezoekers krijgt, ze moeten ook nog willen terugkomen. Het schenkt echt wel voldoening als je ziet dat elke dag een vijftigtal mensen zich de moeite getroost om eens te komen zien wat je nu weer geschreven hebt. Wat me heel erg pleziert, is dat ik ervaar dat mensen uitkijken naar de foto’s en de teksten. Ze vertellen me dat het altijd het eerste is wanneer ze thuis of op het werk hun computer starten: “Wat heeft hij vandaag weer gemaakt?” En dan is er ook de pedagoog in mij : “Kijk beter. Er is zoveel te zien!” Voor mezelf is het in elk geval een fantastische ervaring. Ik heb geleerd de dingen ánders te zien. Er is een zekere onthaasting opgetreden, ik sta langer stil bij dingen die op het eerste gezicht onbelangrijk lijken.”
-Je leeft en werkt in Brugge. In hoeverre bepaalt deze locatie je activiteiten als Pascal Digital?
Pascal : “Brugge is voor mijn geen levensnoodzaak. Los van mijn gezinssituatie zou ik net zo goed elders kunnen leven.”
-Toch graag even je mening over “Brugge 2002”.
Pascal : “Ik was te weinig betrokken om daarover te oordelen. Wel ging ik een paar keer naar een concert in het concertgebouw. Om mijn goede wil te tonen, zeg maar. Maar die zaal heeft, afgezien van evidente esthetische kwaliteiten binnen en buiten, niets prettigs. Als je buiten komt heb je rugpijn. De grote zaal is niet geschikt voor intieme muziek. En die kille kamermuziekzaal is een miskleun van jewelste! Dat hele loggia-idee werkt niet.”
(Johan Debruyne; de laatste alinea werd, wegens plaatsgebrek, in de krant weggeknipt)
