Het kan me mateloos verbazen: hoe de dingen, die meestal stom blijven en enkel zichzelf, plots, onverwacht, opeens een hele wereld lijken te bevatten, emoties weerspiegelen, poëzie uitlokken. Hoe de hele wereld wordt geërotiseerd, met betekenis bezet en op die manier een algeheel welbevinden lijkt te willen bekrachtigen. Hoe de dingen kunnen glinsteren, een glans over zich krijgen, een licht uitstralen.
Tsunami of geen tsunami.
Neen, ik geef geen voorbeelden.
Of toch, misschien dit. Een kerstboom, met alle bollen er in, kan weken zijn uiterste best doen om mij met zijn schittering te bekoren – maar uiteindelijk is het de barst in de pot waarin hij staat en die ik voor het eerst zie wanneer ik de restant van de boom over de terrastegels naar de composthoop sleep, die mij vermag te ontroeren.
