Eergisterenavond gleed ik met de zapper uit op de ZDF. Eerst er achteloos voorbij, maar toen het tot me doordrong waarvan ik een glimp had opgevangen, terug. En wat mag de antropoloog in mij noteren? Prins Carnaval-verkiezing in Aachen! De plaatselijke middenstand, duidelijk van het meer begoede en gespekte soort, staat vooraan op het podium met lange veren getooide hoedjes te dragen en allerlei onduidelijk ceremonieel te volbrengen. Handgeklap uit de met gezette burgers en vlot geklede dametjes gevulde zaal onderbreekt om de haverklap de ceremoniemeester die, microfoon in de hand, de debatten leidt. Een van de meest gespekte ingezetenen van de Aachener Karnavalsverein wordt tot prins geslagen. Hij krijgt bloemen, en zo’n kleurige pluimpet, en een reuzegroot gebak van de plaatselijke bakker (die prompt in beeld wordt gebracht: dankuwel, regisseur). Waarop het hele gezelschap zwaaiend met de rechterarm zo’n scherts-Romeinse groet uitbrengt onder het uitbulderen van het ‘Alaaf! Alaaf! Alaaf!’
En dan zie ik het opeens voor mij, een van die archiefbeelden waarop A.H. ietwat laconiek zijn gestrekte rechterhand vanuit de pols tot vlak naast de klep van zijn kepie (zónder pluim) doet opzwaaien, terwijl de eensgezinde massa brult: ‘Sieg heil!’
