We moeten er rekening mee houden dat in bepaalde omstandigheden elk woord loodzwaar weegt.
Gisteren zag ik in Oostende een verlopen en jawel, Oostende is een kuststad, gestrande Waalse schrijver, en die had het over de liefde tussen man en vrouw, en over taal, en over hoe onmogelijk het is om liefde in woorden om te zetten. Hij had het, erg kunstig voor een niet-Nederlandstalige, over 'de fractaal van de taal': hij vergeleek taal met een boom, en hoe de woorden zich oneindig vertakken – en tegenover je zit dan die persoon van de andere kunne, totáál verschillend als betrof het een specimen van een andere soort, en die spreekt ook: woorden, woorden die zich ook vertakken tot in de kleinste betekenissen en connotaties. Zo bekeken en begrepen wordt een juist begrip erg moeilijk, want hoe moet je twee bomen op elkaar laten passen? Die man, zat en zot gezeten achter zijn hoeveelste Leffe, leek een profeet (misschien was hij wel een engel). Hij leek, fysiek, op Marcel Broodthaers. Hij schreef en had ook iets met foto’s.
