‘Anneke’ schrijft in een commentaar op een van de Ryckevelde-stukken:
Weet je? Als ik eerlijk ben (wat hier geapprecieerd wordt dus geen kans op afschieten denk ik) dan moet ik zeggen dat ik je Ryckevelde-reeks initieel niet echt leuk vond. Ik had ook moeite met de vorm.
Maar nu je ondertussen al aan (18) zit, merk ik dat ik er naar uitkijk. Al was het maar om de beschrijvingen van het seizoen dag op dag zoveel jaar geleden. Het is blijkbaar niet elk jaar hetzelfde, het is geen cirkel van steeds wederkerende saaiheid.
Je hebt gelijk hoor, het doorgeven van de echt waardevolle dingen des levens ís een edele taak.
Dit is mijn antwoord:
@Anneke
Je commentaar op de Ryckevelde-reeks doet me plezier want je slaat de nagel op de kop.
Je hebt gelijk: in het begin is het saai, niet bijzonder interessant, eentonig... Maar zo ging het ook in de werkelijkheid: de eerste keren zag ik nog niets! Het was maar door steeds naar dat bos terug te keren, dat het zich aan mij begon te openbaren. En op den duur kon ik de stortvloed aan impressies niet meer meester! Het schrijven, steeds doorwrochter, 'poëtischer' in zekere zin, begon zich als een scherm tussen mij en de werkelijkheid te plaatsen en stond een echt genieten in de weg...
Nu ja, hoe het verder gaat, lees je wel...
