(fragment uit een e-mailconversatie met H.; mijn antwoord op een van zijn opmerkingen)
O ja, dat vergat ik nog: ik denk – uiteraard – ook vaak na over de 'fictieve nabijheid middels digitale apparaten'. Mijn persoonlijke mening is duidelijk: liever virtueel contact dan geen contact. De digitale mekaniekjes maken heel veel mogelijk – en we moeten ons dat niet uit een soort van traditioneel gestemde koppigheid ontzeggen. Ik grijp in elk geval, zoals je weet, de geboden mogelijkheden met beide handen aan. Maar uiteraard kan niets de menselijke warmte vervangen. Helaas is die zéér zeldzaam, ook al omdat zij, behalve ideale omstandigheden, een simultane wederzijdse alertheid en bereidheid om zowel te ontvangen als te geven vergt. Alles wat tussen formele ontmoeting en echte overdracht van warmte blijft steken, draagt een vorm van mislukking met zich mee waarmee je in per definitie kille digitale contacten geen rekening hoeft te houden. En precies dat maakt deze vorm van communiceren zo aantrekkelijk. Ik herhaal (want ik wil niet veralgemenen): ik spreek voor mezelf.
