Weerzinwekkend, de manier waarop Jan Modaal nu in Nederland zijn bricolage-uitvaartrituelen zelf in handen neemt. Liefst voor het oog van de camera. (De showbegrafenis van André Hazes blijkt nu een generale repetitie te zijn geweest.) Wat krijg je als je buiten de gebaande paden van de geijkte rituelen treedt? Wansmaak, opgeklopte emotie, een orgie van kitsch, personen die dingen zeggen die beter niet zouden worden gezegd op een uitvaartplechtigheid. Zo zou de moeder van Theo van Gogh, voor wier verdriet ik overigens liever alleen maar respect had willen opbrengen, gisteren, aldus het televisiejournaal, ‘haar haat’ hebben uitgesproken en dus, als dat waar is, tot haat hebben aangezet. * Het Vlaams Blok is veroordeeld. Vanaf nu kun je ongehinderd zeggen dat het een racistische partij is. (‘Ongehinderd’, dat wil zeggen: zolang zij niet aan de macht zijn en hun zwarte lijsten, die ze nu zorgvuldig bijhouden, niet tot uitvoering brengen.) Veel gevolgen, behalve gunstige voor het Blok (ze zijn alweer de zondebok), zal de veroordeling niet hebben. Of je zou het lef moeten hebben om hun congres van zondag, waarop ze hun ‘doorstart’ zullen beleven (nieuwe naam, modernisering, goedkeuring van het verzachte programma…), te verbieden. Volgens de letter van de wet moet dat toch kunnen, ze beginnen dat congres toch als racistische organisatie, nietwaar…? Zover komt het natuurlijk niet. De enige winnaar van deze hele pantomime is het Blok. De verschuiving in de parlé van de ‘democratische’ partijen ter rechterzijde (dat zijn dus bijna álle ‘democratische’ partijen) is nu al merkbaar. Als ze inderdaad, dan kunnen we misschien…: zo luidt het nu. Het Blok is alweer een stap dichter bij aanvaarding en machtsdeelname, het wendt in elk geval die veroordeling aan om nog wat meer in die richting op te schuiven. * En ondertussen in Irak, Ivoorkust, Palestina…
