STRAATFOTOGRAFIE
Enkele overwegingen over straatfotografie en privacy (naar aanleiding van bijdragen hierover op Facebook van Leo Van Broeck en Sammy Roelant).
1. Er is een tijd geweest dat mensen er geen probleem van maakten om te worden gefotografeerd in de publieke ruimte. Ze vonden het integendeel een eer. Zou het kunnen dat er een verband bestaat tussen de weigering om gefotografeerd te worden en de afbraak van het sociale weefsel, zijnde het toenemende onvermogen van mensen om met elkaar om te gaan? Liever zichzelf begraven in hun smartphone dan met open vizier de wereld tegemoet te treden.
2. Weigering om gefotografeerd te worden in de publieke ruimte is imagomanagement, een manier - zou je kunnen zeggen – om zichzelf belangrijker voor te doen dan men is.
3. De fotograaf moet respectvol zijn, maar hij moet autonoom kunnen beslissen wat respectvol is. Dat geldt trouwens ook in andere disciplines, bijvoorbeeld literatuur (waarin de auteur, gedekt door het zogenaamd fictionele karakter van zijn teksten, soms te weinig onderscheid maakt tussen zijn personages en reëel bestaande personen) of dans (waarbij de choreograaf zijn dansers bepaalde dingen oplegt die ze mogelijk zelf niet leuk vinden).
4. Iedereen fotografeert tegenwoordig, ook diegenen die er een probleem mee hebben te worden gefotografeerd. Denken zij op hun beurt bij elk shot angstvallig na over de privacy van wie in hun beeld wordt opgenomen?
5. Straatfotografie is een uitermate interessante en waardevolle discipline, die nu onnodig zwaar wordt bemoeilijkt om niet te zeggen onmogelijk wordt gemaakt. Ik voel mij in elk geval zeer geremd in die discipline, vandaar dat er op mijn foto's maar weinig mensen te zien zijn. (Ook geen katten, trouwens, maar dat is een andere zaak.) Op die manier gaan heel veel poëzie en schoonheid verloren. Straatfotografie is een humanistische kunstvorm die de tijd van leven beoogt te documenteren.
6. Wanneer ik word gefotografeerd door een fotograaf in wie ik een straatfotograaf vermoed, kan ik die mens aanspreken. Niet omdat hij mij heeft gefotografeerd (waar ik geen bezwaar tegen heb), maar ik wil het met hem wel hebben over zijn werk, wat hij hoopt te bereiken met zijn kunst, wie zijn voorbeelden zijn, enzovoort. Ik ga liever de dialoog aan in plaats van mijzelf op te sluiten in de eigenwaan van mijn zogenaamde privacy.
7. Wanneer ik word gefotografeerd hand in hand met een persoon die niet mijn partner is, kan ik de fotograaf verzoeken om zijn beeld te wissen. Maar deze situatie doet zich nooit voor. Voor het overige zorg ik ervoor dat ik, wanneer ik mij in de openbare ruimte begeef, niets te verbergen heb. Ik vind het bevrijdend om het gevoel te hebben niets te verbergen te hebben en hoop eigenlijk stiekem dat ik ooit in een belangwekkend oeuvre van een goede straatfotograaf op een van zijn foto's een plaatsje blijk te hebben verworven en zo mijzelf een beetje zal overleven!
