8. Le Mans – Alençon 67 km
Een korte etappe, inderdaad. Ik had op de fiets een offday. Un jour sans. Een klotedag. Geen jus in de benen. Het ging me niet af.
Ik verliet een zondagochtendlijk-doods Le Mans rond kwart voor acht. Puur op kompas rijdend vond ik de juiste uitvalsweg. Die bleek al flink op en neer te gaan (en vooral op, had ik de indruk). Le Mans overigens, dat leerde mij m’n avondlijke wandeling van gisteren, is een interessante stad vol architecturale afwisseling, van gotiek tot hedendaags, en met een doordacht verkeersplan waarin de tram en de zogenaamd zwakke weggebruikers een hoofdrol spelen. Le Mans deed me met deze kenmerken aan de voormalig Oost-Duitse stad Erfurt denken, die ik tijdens een eerdere fietsreis met mijn bezoek mocht vereren. (https://pascaldigital.blogspot.com/2016/08/de-zomer-van-2016-53.html)
Ik zie links en rechts iets wat het fotograferen waard is. En in Fresnay-sur-Sarthe drink ik een cafè crème op het terras van het enige open café, in een straal van 20 kilometer heb ik de indruk. Het terras palmt een groot stuk van het dorpsplein in. Er is schaduw van de bomen (vreemd dat ik, iedere keer ik daarvan geniet, aan Joke Schauvliege moet denken), en gelukkige mensen verlaten de kerk nadat de klokken ten overvloede hebben duidelijk gemaakt dat de transsubstantiatie weer eens op miraculeuze wijze geslaagd is. Ik verricht een korte instantsociologische observatie: het merendeel der kerkverlaters is oud en vrouwelijk, terwijl de meeste mannelijke nu net jong zijn. Oude gelovigen van een nog preconciliaire generatie en jonge diehards van het katholieke reveil. (Of is dit te kort door de bocht?)
En dan is er – over geloof gesproken – de boerkini. Onder mijn verslag van gisteren, waarin ik het daarover even had, liepen een paar reacties binnen. Daarom acht ik het nuttig te expliciteren wat ik over de boerkinidracht denk. (Dit is een letterlijke knip-en-plak van mijn antwoord op die reacties. Hoe daar dan weer op werd gereageerd, kunt u daar zelf nog lezen.)
In een openbare zwemgelegenheid waarin het de conventie is dat men de algemeen aanvaarde zedigheidsnormen respecteert, draagt men voor mijn part wat men wil. Iedereen is vrij om zich in mindere of meerdere mate te conformeren aan wat in onze cultuur gebruikelijk is (bedekken van geslachtsdelen en eventueel ook van borsten). Het enige wat ik hoop is dat de personen die het nodig achten zich niet alleen daaraan te conformeren maar ook aan de normen van hùn cultuur, dat uit vrije wil doen. Ik weet niet of het zo is, maar als bijvoorbeeld een moslima een openbare zwemgelegenheid in boerkini bezoekt, dan veronderstel ik dat ze dat uit vrije wil doet. Als dat niet uit vrije wil gebeurt, dan is er wel degelijk een probleem. (Ik denk dat er een probleem is, maar ik kan dat niet bewijzen. Boerkinidracht en andere vormen van niet-westerse kledingvoorschriften naleven zijn vaak een statement van er niet willen bij horen. En dat is ook een probleem.) Overigens vind ik dat het meest logische zou zijn dat iedereen naakt zwemt en daarbij zijn manieren houdt, maar dat terzijde. Het ging mij in eerste (en ook laatste) instantie om het feit dat de plaatselijke pers de aandacht op die kwestie vestigt. Dat is onnodig, het brengt geen zoden aan de dijk. Bovendien staat de wereld in brand – hier in Frankrijk letterlijk, ik heb op mijn tocht al twee enorme rookpluimen van bosbranden gezien. Er is oorlog, er is een op hol geslagen klimaat, er is schrijnende ongelijkheid. Er zit overal gif in. En ja, er is de boerkini. Daar wil ik nu eigenlijk niets over horen. Daarom had ik goesting om dat plakkaat omver te trappen.
(De tweede bosbrand waarvan ik de rookpluim zag, was ten zuiden van Le Mans, ter hoogte van het autocircuit. Ik zat in de uitval van stof en roet, dus dat heb ik geproefd. Het nieuws erover stond vandaag in de krant, zag ik vanmorgen bij de bakker.)
Ik besluit op dat terras in Fresnay dat het in Alençon welletjes zal zijn geweest voor vandaag. Aandringen heeft geen zin. Ik hoop dat het morgen beter gaat want dan heb ik geen andere keus: ik heb afspraak in Gonneville-sur-Honfleur. Daar is geen wifi, dus zal er ook geen verslag zijn. Geen zorgen maken! Zodra het opnieuw kan, na één of twee welverdiende rustdagen, horen jullie mij terug!
