KAAKSLAG
Met zijn welgemikte kaakslag op het bakkes van komiek Chris Rock stal acteur Will Smith op de Oscaruitreiking de show. (Wie komt nu op het idee om op een Oscaruitreiking de show te stelen? Wat doe je daar dan mee?) Het was het eerste item in het journaal op de VRT, maar daar schrikken we niet meer van op – die discussie zal ik hier niet herhalen.
Watskeburt? Wel, die komiek maakte een ‘grapje’ over de vrouw van Will Smith omdat ze aan een ziekte lijdt waardoor haar haar uitvalt. Zoiets doe je natuurlijk niet. De heer Smith liet zijn gram hierover blijken, maar op een discutabele manier. Je stapt toch niet ten overstaan van een publiek van miljoenen op het podium om aan de snoodaard een soufflet uit te delen. Om dan daarna vanop je plaats te schreeuwen dat-ie de naam van je echtgenote niet meer in zijn fucking mouth moet nemen. Liveshow, en dus geen tijd om een biep te plaatsen ter hoogte van het f***-woord. Vreemde formulering, overigens. Oraal voer voor psychoanalisten.
Dit uit de hand gelopen akkefietje tussen buiten de realiteit gevallen miljonairs was het hoofdpunt in het journaal. Was het nu een écht incident of gefaket? Je weet het op den duur niet meer. Mijnheer Smith heeft zich, toen hij zelf een Oscar mocht ophalen, overigens wel uitvoerig geëxcuseerd. Mét tranen uiteraard, want die doen het tegenwoordig altijd. Emoties, weetjewel!
Dat deze patsers in hun films voortdurend mensen tegen de wand kwakken, van de baan rijden of tot moes schieten – dat zullen we maar even onvermeld laten.
Over de kern van het incident werd niet gerept: het contrast tussen verbaal en fysiek geweld. De vrije meningsuiting van de komiek werd hier overruled met bruut geweld. Een laffe actie overigens, want volkomen onaangekondigd: Rock had er zich duidelijk niet aan verwacht. Smith eigende zich eigengereid het podium toe, om er zijn oog-om-oog-tand-om-tandprimitivisme te propageren. Reken maar dat hij kan rekenen op de meerderheid van de sympathiebetuigingen. In de publieke opinie is de komiek de pineut.
Er was nog een ander vermeldenswaardig incident op die Oscaruitreiking. Het geraakte een beetje ondergesneeuwd. Ik heb het over de duizeling- en weerzinwekkende diepte van de decolletés. Op gevaar af puriteins te klinken, moet mij van het hart dat ik iets niet begrijp. Misschien moet iemand het mij uitleggen. Daarbij zal dan wel worden gezwaaid met de termen ‘vrijheid’ en ‘het recht jezelf te zijn’. Maar hoe zit het nu eigenlijk? Uiteraard moet er, zoals vorige jaar terecht werd aangekaart, een totale gelijkberechtiging zijn tussen blank en zwart. Ik had de indruk dat daaraan deze keer was tegemoetgekomen. En net zo moeten vrouwen dezelfde kansen krijgen als mannen. Liefst niet op basis van quota, wat mij betreft: kwaliteit moet de norm blijven. Maar zeg nu zelf, hoe moeten mannen (en vrouwen) op een neutrale manier naar vrouwen leren kijken en hen ook beoordelen voor wat ze waard zijn (als regisseur, actrice, decorbouwer en wat weet ik al niet wat daar op een Oscaruitreiking van pas komt) als deze vrouwen de blik afleiden door erbij te lopen als hoerige dellen die maar één boodschap uitstralen: dat ze ermee instemmen mooi te zijn en voor de rest te zwijgen. Of neen, twee boodschappen: de tweede is dat jeugdigheid en ‘perfecte’ lichaamsbouw nog altijd de belangrijkste normen zijn in de verhouding tussen de seksen. Ja, de verhouding, want het gaat hier niet alleen om vrouwelijk exhibitionisme maar ook om het uitdagen en compromitteren van de mannelijke blik.
Ik begrijp die combinatie van – terechte – emancipatiedrang en het moeilijk daarmee te verzoenen seksueel vertoon niet. Maar ja, ik begrijp zoveel niet.
