Op zekere plek in mijn woning komen nogal wat deuren samen. Te veel. Daarom heb ik er een uit zijn hengsels getild en naar de kelder verbannen. Maar het blijft druk. Naargelang de overblijvende deuren open of dicht of half open of dicht zijn of een van alle mogelijke standen daartussenin innemen, en zich op ontelbaar veel manieren tot elkaar verhouden, zijn er andere doorkijkjes mogelijk. Vista’s. Een reep licht, een donkere schaduw. Uitkijk op een rij keien, twee boekenplanken, een gebroken ruit. Die ruit heb ik niet gebroken. Hij hoorde bij het appartement. Hij is daar onverbrekelijk mee verbonden.
210204
